Category Archives: De belangrijke dingen

Jul2

Dyscalculie: “Nie rekenen nie”

Posted on by
Dyscalculie: “Nie rekenen nie”

Mijn juf verheft boos haar stem “Sarah, je bent 11! Je bent toch niet dom? Wat is 13 plus 29?!”
In mijn hoofd en voor mijn ogen is het een grote vlek. Een waas van tranen van woedde, onbegrip en schaamte. Vooral veel schaamte. Want ik wist het antwoord echt niet.
En ik was écht niet dom.
Maar volgens juf “Kleuters-kunnen–dit–nog-beter–dan-jij”, was dat het probleem.

In de zomervakantie zat ik bij de tent rekensommen te maken, ik lag altijd 3 rekenboekjes achter op de rest en mijn Cito-toets verprutste ik puur op het rekenen.
Resultaat: niveau-advies Mavo.
Godzijdank dat mijn vader dat niet pikte en net zolang met de directeur van het Lyceum sprak tot ik Havo mocht doen en haalde. (Eat that!)

Wisselgeld in de supermarkt: geen flauw idee of het correct is. Kortingen in de winkel? Ik sta altijd voor een verrassing bij de kassa. Bustijden onthouden, verjaardagen, leeftijden… Ik moet alles opschrijven. Cijfers zijn een probleem en dat zijn ze altijd al geweest.

Ik vergeet ze, raak in de war, draai ze om; zo ben ik een keer het verkeerde appartementencomplex ingelopen.
Ik woon op nummer 23 en was mijn sleutel in het slot aan het porren toen de deur open ging, en er een wildvreemde vrouw in mijn appartement bleek te wonen die de sloten al had laten veranderen! Vlak voordat ik 1-1-2 intikte zag ik het: Ik stond bij 32…

Twee ons kaas resulteert regelmatig in twee kilo kaas, of twee stuks.

Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus ik koop regelmatig iets te groot of te klein. Het inschatten van afstanden? Forget it! Ik loop naar de andere kant van de stad in de veronderstelling dat het dichtbij is. Tel daar dan ook even bij op (mag jij doen) dat ik links en rechts door elkaar haal en je begrijpt… Zelfs een TomTom rent gillend weg…

Maar met de komst van internet kwam het verlossende woord. Ik tikte “moeilijk rekenen” en daar was het: Ik ben niet dom ik heb dyscalculie!

Inmiddels heb ik er mee leren leven en nu ik het weet, valt een groot stuk schaamte weg. Dat ik ooit goed en snel zal kunnen rekenen heb ik opgegeven.
Daarom heb ik altijd een rekenmachine op zak, laat andere (betrouwbare) mensen uitrekenen hoeveel wisselgeld ik terugkrijg en van mijn linkerhand vormen de duim en wijsvinger de letter “L”. (Écht! Die van jou ook!).
En mocht het nodig zijn, mocht íemand zich ineens aan zware rekensommen willen wagen met mij: dan leg ik het gewoon uit. “Ik kan gewoon nie rekenen nie”.

Nou is er alleen één rekensom die zelfs een rekenmachine niet kan oplossen.

“-Ruimtelijk inzicht” + “-links/rechtsgevoel” = Hoe haal ik in godsnaam mijn rijbewijs?

Waar mijn rij-instructeurs wanhopig “rechts, rechts…RECHTS!” roepen, draai ik doodleuk links, links, LINKS! Inparkeren is lastig -“uuh daar komen we niet tussen hoor”- en langs een andere auto rijden is ook spannend -“uuuh, hier ook niet…”-.

Maar ook hier bood internet troost; “Mensen met dyscalculie leren maar moeizaam autorijden. Het is niet ongewoon dat er veel rijlessen voor nodig zijn om zaken aan te leren. Echter na het behalen van het rijbewijs is gebleken dat ze een van de betere weggebruikers zijn.”

Dus
1. Het gaat even duren
2. Dat rijbewijs komt er
3. Ik rij beter dan iedere andere “courreur”.

Maar kan nu iemand even uitrekenen hoeveel dit grapje mij gaat kosten?

Jun9

Boy-friends

Posted on by
Boy-friends

Toen je in de zandbak zat was het leven zo simpel, jongens waren stom en een vriendschap was uitgesloten. Laat staan dat je ooit zo’n wezen zou kussen of je leven met hem zou delen.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.

Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.

Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.

Ik ben dat een beetje zat.

Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?

Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.

Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.

Mar25

Regen, regen, regen

Posted on by
Regen, regen, regen

Ik zou kunnen gaan schuilen. Maar inmiddels ben ik al zo nat geregend dat schuilen toch geen zin meer heeft. Van mijn pet druppelt de regen naar beneden, en ik denk: wie is er boos op mij? Wie is er zo boos op mij dat ik het verdiende er als een verzopen katje uit te zien?

Ik had dit aan kunnen zien komen natuurlijk. In mijn horoscoop stond dat door de gebeurtenissen van vandaag ik iets belangrijks kon leren over mijzelf of mijn gedrag. Het was dus zaak mijn oren en ogen goed open te houden.

De zon scheen nog toen ik mijn voordeur op 4 hoog dichttrok, halverwege de 2e verdieping zag ik al wat druppels en eenmaal buiten regende het pijpenstelen.
Maar ik, koppig als ik ben, ben stug naar de supermarkt gelopen waar ik het voor elkaar kreeg om alle worsten uit een stelling te laten vallen.
Waardoor ik genadeloos werd geconfronteerd met de ware aard van worsten en ze, verwilderd als ze waren, met twee handen in bedwang moest houden terwijl ik hard om hulp riep. Vervolgens schuifelde ik met rood hoofd achteruit weg, nadat ik tegen de vakkenvullerjongen had gestameld dat ik zijn worsten had laten vallen, om mij vlug te verdiepen in de wondere wereld van sinaasappelsap.

Eenmaal bij de kassa kon ik terug naar het koelvak omdat het pak sinaasappelsap zo aan mijn hand kleefde dat het me verstandig leek een andere te halen, ik het vervolgens op de terugweg naar de kassamadam liet vallen, én bij het betalen alles uit mijn jaszak liet donderen behalve mijn pinpas. Waarop de caissière heel wijs meldde “er valt iets…” Bliep.

Op de terugweg regent het nog harder. En terwijl ik mij afvroeg, wat ik de wereld had misdaan begon het nog harder te regenen. Een meisje sprong droog vanuit haar auto onder een afdakje en ik liep als een doorweekte kroket door de verlaten straat. Het is zo duidelijk dat deze regenbui voor mij bedoeld is.

Boos kijk ik vanonder mijn pet naar de lucht: O-K! Ik zet de boodschappen met een plof op de grond en begin als een gekooide leeuwin op en neer te lopen.

Wie is het, wie heb ik zo pissed off gemaakt dat het vanuit hiernamaals zeikt van de regen, op mij? Mijn oom? Mijn opa? Mijn oma? In een laatste poging hier achter te komen geef ik mij totaal over aan mijn innerlijke fantasie, gooi mijn hoofd in mijn nek en brul met gebalde vuisten “WIE heb ik boos gemaaaaaáákt?” Waarop een oud mannetje prompt zijn raam open zwaait en schreeuwt: Mijhij-hij!

Beduusd pak ik de boodschappen weer op en loop met snelle pasjes naar huis. Wat zei mijn horoscoop: iets leren over mijzelf… Maar deze wereld is nog niet klaar voor een beetje drama…

Jan3

Santa

Posted on by
Santa

“Ik mag dat niet van mijn vader” zegt het meisje tegen haar arts. De arts kijkt verbaast de vader aan, deze bevestigt. “Nee, wij doen alléén aan Sinterklaas. Dat is een Nederlands feest, een traditie die we in ere moeten houden. Ik wíl geen Kerst vieren. Ik heb niks met de Kerstman, laat die maar over aan die Duiters en Amerikanen.”

Die Duiters en Amerikanen? Ten eerste moet deze man echt minder drinken tijdens Weekend Millionairs, want als hij had opgelet dan wist hij dat de Kerstman een Fin is. Ten tweede moet deze man dit soort dingen niet in mijn buurt zeggen want ik ben een groter fan van de Kerstman dan van de Sint, en ten derde, “Ík wil geen Kerst vieren”???

Dit riekt naar een typisch gevalletje van “doktermans, hier kan ik nog wel de vent uithangen, thuis heeft mijn vrouw de broek aan” en ik zeg: Amen.
Bij deze man is het een zaak van nationale veiligheid dat zijn vrouw de broek aan heeft. Als wij deze man alleen laten wonen wordt hij wereldvreemd, asociaal en eenzaam. Heel eenzaam. Zo eenzaam dat hij zijn sokken als soulmates gaat beschouwen, dat de kip in zijn koelkast zijn voetbalmaatje wordt en hij een plastik palmboom in huis haalt om het wat gezelliger te maken.

Dit is het soort man, dat op het werk het hoogste woord heeft, andere mensen afkaffert terwijl hij zelf nog een keer Patience opstart. Het soort man dat voor de verjaardag van zijn collega haar meest oncharmante foto door het hele gebouw hangt, en met dito taart aan komt zetten, áls hij daar al aan denkt. Een man die in een café na een paar biertjes de terreur van elke vrouw wordt.

En juist deze man komt na een werkdag thuis omdat zijn vrouw hem dat geboden heeft, deze man eet geen vlees-aardappelen-jus maar een thaise wokmaaltijd omdat zijn vrouw dat wilt, deze man laat de cavia’s van zijn dochter door het huis scharrelen enkel omdat zijn vrouw heeft gedreigd anders de Playboy de deur uit doen, en dat soort mannen geloven enkel en heilig in Sinterklaas, en niet in de Kerstman.

Want diep van binnen gloeit jaloezie voor die gezelligerd. De Kerstman staat voor alles wat hij niet is of mag zijn. Onze Finse legende is gezellig, houd van drank en lekker eten, hij straft niet en vliegt door de lucht met een arrenslee. De Kerstman wordt in de hele wereld door zowel kinderen als volwassenen, aanbeden en bezocht! De magie is daar nog lang niet uit.

De Sint is een chagrijnig onethisch scharminkel vergeleken bij deze vent.
Klaas laat zijn pieten het zware werk doen, zijn verblijfplaats is volkomen onduidelijk, onbekend en onbezoekbaar buiten Sinterklaastijd, hij rijdt op een schimmel (kom op…) en vanaf 6 jaar worden kinderen bruut wakker geschud uit deze marsepeinen fantasiewereld. Want volgens Hollandse nuchterheid is het dan tijd om volwassen te worden, geloven is “not-done”. Wake up and smell the coffee. En zo creëer je monsters. Monsters zeg ik je!

Terwijl buiten vrolijk Duitse en Amerikaanse kinderen van 0-80 jaar door de straten huppelen, zit een enkele staats gevaarlijke gefrustreerde ex-Sint gelover op kantoor, wanhopig trachtend zijn eigen illusie in stand te houden; die van stoere man. Maar net als bij de Sint kan deze illusie alleen in stand gehouden worden door het geloof van de buitenwereld… en laten we dat er nou net uitgeramd hebben.

Als u me even wilt excuseren, ik moet nog een kerstboom opzetten…

Aug11

Oude koeien

Posted on by
Oude koeien

Van je vrienden moet je het hebben, tenminste dat zeggen ze. Jammer dat ze soms zo ontzettend hun nare kanten moeten laten zien.
Vandaag moest ik naar een verjaardag, waar ik in eerste instantie niet zo’n zin in had. 2 van mijn beste vriendinnen kwamen niet. Wat betekende dat ik dus in mijn eentje een ontmoeting zou hebben met een lang verloren gewaande vriendin, die wel kwam. Je weet van te voren al hoe laat het dan is, dat word oude koeien uit de sloot halen.
En inderdaad er werden een aantal heel oude koeien uit de sloot gehaald, sommige koeien hadden er van mij in mogen blijven.
Zoals de koe die de ruzie tussen mij en een van mijn beste vriendinnen vertegenwoordigt. Destijds werd ik beschuldigd van allerlei onhebbelijkheden. Ik ben niet onhebbelijk, ik ben lief. Althans dat probeer ik te zijn, altijd en overal lief. Maar dat gedrag heeft tot gevolg dat, als je op een goede dag besluit meer aan jezelf te gaan denken, mensen je niet lief meer gaan vinden maar een grote egoïst. En ik ben geen grote egoïst, ik ben lief.
Toen ik de situatie, opnieuw verontwaardigd, voorlegde aan die oude vriendin op dat feestje, vroeg ik haar, lief als ik ben, wat zij er nou van vond. De bedoeling van zo’n vraag is dat iemand dan zegt “ nee joh, hoe komt ze erbij, jij bent lief” in plaats daarvan zei ze “ja, je kunt best wel met je eigen dingen bezig zijn jah”.
Mijn lieve ik kreeg een rode waas voor haar ogen en vond het wel welletjes voor vanavond. Tijd voor iets egoïstisch. Toen ik weer buiten stond smste ik mij beste vriendin, “ vind jij mij een grote egoïst omdat ik met mijn eigen dingen bezig ben?” waarop zij me smste “ echte vrienden luisteren naar je allersaaiste verhalen, zelfs als ze die al 100x gehoord hebben” . Jeej.

Apr3

Wat ik nog zeggen wou…(in gesprek met mijn oma)

Posted on by
Wat ik nog zeggen wou…(in gesprek met mijn oma)

Ik ga toch werken in Amsterdam! Morgen ga ik kijken naar een huurwoning vlakbij papa en mama, leuk hè? Het is een heel mooi appartementje! Wel piepklein maar dat geeft niet. Moet niet teveel eisen anders vind ik nooit wat leuks. En altijd maar bij papa en mama logeren gaat ook vervelen haha!

Oh en wist u dat ik stukjes schrijf voor een website van mijn werk? Gericht op medewerkers van Vodafone die mee verhuizen naar Amsterdam. Elke maand moet ik daarvoor een artikeltje schrijven. En vandaag kreeg ik een artikel in handen van een heus tijdschrift, een magazine, waarin een artikel stond over meeverhuizen met de baas. En raad eens? Mijn artikeltje werd daarin genoemd! En ik ook! Met naam en achternaam! Het was zelfs in het Engels vertaald en dat maakte het nog grappiger! Mijn hele privé leven werd uit de doeken gedaan, Lars werd aangehaald als mijn “love-of-a-life-time boyfriend”! Hilarisch!
Zou dit mijn doorbraak betekenen in schrijversland? Ik schrijf ook columns, en die vergeet ik elke keer mee te nemen als ik u kom opzoeken. Volgende keer neem ik ze mee hoor! Maar het artikel heb ik wel bij me! Zal het even pakken…

En die Geerd Wilders is me ook een ei he? Dat ie nou toch een film heeft, wat een malloot! Ik had veel meer respect voor hem gehad als hij geen film had gehad. Dan had hij pas echt een punt gemaakt. Dan had hij kunnen aantonen wat een belachelijk land dit is, dat er paniek ontstaat voordat er überhaupt een film is! We wonen in een raar land. Misschien emigreer ik later wel hoor…

En zo zijn er nog vele honderden dingen die ik aan u wilde vertellen, waar ik uw mening over wou. Ik spaar ze op, onthoud ze, zodat ik ze niet vergeet tijdens een volgend bezoek. Nu vertel ik u alles in gedachten.

Ik nodig u uit in mijn leven, u mag het van dichtbij komen volgen.
U kunt mijn huis in Maastricht komen bekijken, mijn paaldanslessen bijwonen, mijn kat aaien en zelfs misschien even langskomen op mijn werk. U mag mijn boeken lezen, mijn fotoalbums bekijken en mijn kookravage bewonderen.

Dood bent u misschien, maar afwezig zeker niet.
Dag Oma.

Mar12

Ginny

Posted on by
Ginny

Een van mijn grote liefdes in dit leven heet Ginny a.k.a. Ginny-poes, poezevrouwtje, stuiterbal of pluizebol.
Zoals met alle poezen heeft zij óns gekozen.
Toen wij eenmaal op de bank in de kattenkamer van het asiel zaten, nestelde zij zich al snel bij mijn vriend op schoot en maakte het leven, van de andere naderende viervoetige pluizebollen, zuur.
We konden niet anders dan te smelten voor haar prachtige groene ogen en haar felle karakter. Het asiel waarschuwde ons dat het een angstig poesje was. Maar wij waren verkocht! Give us the cuddely thing!

Eenmaal thuis maakte mevrouw meteen duidelijk dat dit haar wel beviel, waar de meeste katten zich meteen verstoppen, sprong zij uit het reismandje, kwam naar ons toe en gaf ons flinke kopjes. Waarna ze in een hyperventilatie aanval verviel en ons in totale paniek door het huis liet rond rennen om haar rustig te krijgen.

Inmiddels hebben we mevrouwtje poes al 3 jaar. Vrijdag wordt ze 4 en ja, dat wordt gevierd. Ginny-poes hoort bij ons, zij is ons kindje. Terwijl ik dit opschrijf besef ik hoe ziekelijk dit klinkt, maar ik kan het niet anders verwoorden.
Ze gedraagt zich ook zo! Ik kan geen kartonnen doos laten staan of zij zit er in, ik ben al meerdere malen bijna het huis uit gelopen met in mijn rugtas een poes, je kunt niets laten slingeren zonder dat het kapot gekauwd word (heb ik een poes of een hond?), ik kan mijn vriend niet knuffelen of andersom zonder dat er een klagelijk gemiauw naast ons opstijgt “ik ook!”. Ze ligt altijd op de grond. Ze maakt lawaai als wij willen slapen. En waar jij bent daar moet zij ook zijn. Dat komt er op neer dat je niet kunt douchen of plassen zonder dat de kat mee moet het toilet of de badkamer op.

Zij is mijn sprankeltje geluk in dit leven. Als ik op een doordeweekse dag wakker wordt en zij zit naast mij op het bed barstensvol geknor naar mij te kijken, dan bolt mijn hart op van geluk. Ik begraaf mijn gezicht in haar vacht en fluister: je bent de allerliefste poes van de hele wereld, pluizebol!
Zij fleurt mijn hele dag op, een ochtendhumeur is er niet bij als zij met vibrerende staart door de keuken paradeert: “Brokjes! Brokjes!”.
S’nachts kruipt ze tussen ons in, ligt ze daar als een soort worst te braden. Op de bank klimt ze ongegeneerd boven op ons en als het haar niet zint hoe wij zitten worden we net zo lang boos aangekeken tot we zuchtend verzitten en zij met tevreden geknor tussen ons in opkrult. Ze mag zoveel, écht teveel. Maar ze is zo lief. Die onvoorwaardelijke liefde die ik voor haar voel is enorm.
Ginny-poes, je moet nog heel lang bij ons blijven hoor! (Vanavond mag je op schoot voor de laptop, dan lees ik je de column wel voor)

Jun16

Girl Girl

Posted on by
Girl Girl

Je gaat er toch vanuit dat elke normale of experimentele seks op geheel vrijwillige basis gebeurt. Zat standjes om uit te proberen met je vriendje-lief, zat apparatuur om in allerlei lichaamsholtes te stoppen op geheel vrijwillige basis. Maar het zal je toch maar overkomen dat die ene life changing experience niet geheel vrijwillig gebeurd…

Mijn eerste girl-girl kiss ging niet vrijwillig, het was zoenen of laten zien dat je een “very bad and underestimated -actress” was, zoals mijn “Amerikaanse” toneelleraar dat prachtig verwoordde. Hij was het type “I tell you what to do, or you’ll have to sleep your way into Hollywood”. Grootspraak voor deze man uit Krommenie. En zo kwam het dat ik tijdens een potje volleyball (teambuilding) compleet met de grond gelijk gemaakt werd door mister Oscar omdat ik de bal miste, ik had “a lack of goals in your life, no drive to succeed”. Of die nou echt zo heette of dat hij alleen verwees naar een zeker beeldje dat groter is dan zijn gevoel voor menselijkheid is mij tot op heden nog steeds een raadsel.
Hij had een zekere voorliefde voor duistere improvisatie spellen. De meest vreemde, perverse en lugubere scenario’s werden door ons gespeelt onder zijn toeziend oog. Man-vrouw spellen werden opgeleukt met wat lichamelijk contact, knuffel hier, wat passie daar, een kus op de wang. Het compleet uitspelen van een scène van een vrouw die thuis komt en haar partner dood in bad aantreft met een opblaaspop was tot daar aan toe.
Maar het spelen van een scène van 2 lesbische vrouwen waarvan er een ontdekte dat ze verliefd was geworden op haar eigen zoon (en daar; ik citeer “smashing sex” mee had gehad) ging mij toch echt te ver. Je kunt je mijn gezicht voorstellen toen de keuze op mij viel; professioneel blijven Dharma.

De dingen die je je dan gaat afvragen; hoe doet een lesbische vrouw? Beweegt ze anders? Praat ze anders? Wat zijn de beweegredenen tot zo’n daad? Ik zeg, ze werd aangespoord door ene Oscar, maar dat even ter zijde. Ik besloot dat ik “gewoon” zou doen.
Maar het ging al mis na mijn binnenkomst, ik knuffel “mijn vrouw” en we werden al meteen onderbroken door mister Pervert Oscar (als ie al zo’n beeldje heeft wil ik graag weten wat ie ermee doet in t weekend). De knuffel, zoals hij het zei, ging niet goed. Of het over kon, graag met kus. Op de mond. En kan het ook met tong? En een beetje door haar haar woelen graag, en niet zo geschokt kijken, doe niet zo truttig! Zal ik er maar meteen bovenop duiken Pervert Oscar?Mijn eerste gedachte ging uit naar mijn vriend, wat zou hij hiervan zou vinden? Ik trok de conclusie dat het drama groter zou zijn als ik een andere man zou hebben gezoend. Dus ik gokte het erop, kwam binnen, kuste haar en woelde wat door haar haar. Onder andere omstandigheden was dit een life changing experience geweest, of op z’n minst zou het je aan het twijfelen brengen over je geaardheid. Maar met Pervert Oscar en 20 andere studenten die je op de “lip” zitten te kijken, ging mijn eerste girl-girl kiss in een flits aan mij voorbij. Onvrijwillig, publiekelijk, zakelijk.

Apr13

It’s my party!

Posted on by
It’s my party!

Naarmate ik ouder word ben ik steeds vaker jarig.
Vroeger was jarig zijn een zeldzaamheid, iets waar je echt wekenlang niet van kon slapen zó bijzonder was het. Je werd bedolven onder de cadeaus en het bezoek.
Nu blijf ik liever wakker zodat ik de minuten dat ik nog 24 ben bewust mee maak.
Deze week word ik 25 en serieus, ik voel me al ouder worden…
Het zijn van die kleine momenten die het hem doen. Dat je in een disco aan een tafel staat met je cola terwijl de rest om je heen “uit z’n pan” gaat. Dat je op de bank dvd zit te kijken op vrijdagavond en je denkt: moet ik niet uit ofzo? Maar je echt te moe bent om te gaan. Dat je roept “hé is dat het nieuwe liedje van Maroon 5?” en mijn zusje roept dat die al oud is… Oh… Ik ga niet meer met mijn tijd mee…Nu al?!
En basta! Ik ben zo jong als ik me voel! Ik kan nog steeds alle tunes zingen van tekenfilms, including die van Totally Spice, ik weet dat haarbanden nog steeds überhip zijn maar peeptoe schoenen met gekleurde sokken erin nog meer! De bob is passé, lang haar is weer in. Forget the Arctic Monkeys, hier zijn The Fratelli’s!
Ik lijk soms stoffig en voel me soms ook stoffig maar ik ben het niet. Verre van!
Ik ben trots op het feit dat mijn kinderlijke humor me bijna dreef tot het verwisselen van etage van alle kerstbomen in ons pand met de lift, maar mijn volwassen collega’s hielden mij tegen (wie is er hier nou saai hè?) En ik ben trots op het feit dat mijn leven voor gaat op mijn werk, ik alleen verantwoordelijkheids gevoel ken als het me uitkomt, dat ik absoluut geen schaamte heb en degene ben die altijd weer met een idioot plan op de proppen komt dat nooit verwezenlijkt word. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is onrechtvaardig groot en ik droom er nog steeds van om Buffy the Vampire Slayer te worden. Ik wil een panda als huisdier en mijn woonkamer moet roze. Ik wil trouwen met Johnny Depp, maar wel oud worden met mijn eigen vriendje. Ik wil een Gospel koor op mijn bruiloft, dat “O happy day” zingt als we de kerk uitgaan en er een limousine op ons wacht. Ik wil magische krachten hebben. Ik wil wonen in een kasteel en elke dag patat en pannenkoeken eten. Ik wil 25 worden, vannacht niet kunnen slapen van de spanning, bedolven worden onder de cadeaus, kaartjes krijgen, taart eten en nog gelukkiger en onvolwassen zijn dan ik nu al ben…

Feb28

Tygo

Posted on by
Tygo

Daar sta ik dan, met een plantenspuit in mijn handen James Bond na te doen voor 3 strenge juryleden en een camera. Terwijl ik 3x ‘schiet’ richting de camera besluit ik dit niet meer te doen. Geen audities meer voor programma’s waarin alleen maar wannabe’s mee doen. De wandelgangen waar de opnames plaatsvonden bevestigden dit beeld alleen maar: mensen die enorm wijs liepen te doen, zuchten ‘jemig, wedden dat Arie nooit zo lang hoeft te wachten?’ (vertrouw mij: dat doet ie wel), ‘is er hier niets te vreten?’ (trust me: nee, pas als jij de 2e Katja Schuurman bent krijg jij koekjes) en dan vergeet ik nog bijna de mensen die denken dat als ze hun tieten laten zien aan Filemon ze ‘eeeech wel door de audisies heen kommen’. Als ik later het programma “Lama gezocht” bekijk op tv en de recensies in de krant lees (tenenkrommende humor, waardeloos programma, Lama gezocht sucks) staat mijn besluit echt vast…dit…nooit…meer en nu hopen dat ik niet (herkenbaar) in beeld kom. Na de auditierondes op tv nauwlettend te hebben gevolgd (ben ik dat daar op de achtergrond?). Besluit ik voorzichtig de website te checken. Maar daar zakte mijn gevoel voor humor tot een dieptepunt. “Jezelf niet gezien op tv? Zoek dan hier je auditie op!”. Waaaaaaaat?? Mij bijna op tv vernederen is niet genoeg? Het moet ook nog via internet? Als door een wonder blijkt mijn filmpje defect, godzijdank…Het dieptepunt uit mijn wanna-be-actrice-carriere blijft de wereld bespaart.

Maar mijn hoogtepunt als figurant-wanne-be-actrice helaas ook. Het was in 2005, toen ik een acteerworkshop kreeg van Tygo G., Peer M. (bommetje!) en Egbert-Jan W. Nadat ik uuuren mijn borsten in de meest Tygo-gunstige positie had gelegd, mijn make-up duizend keer had gecheckt en mijn complete kledingkast had doorgepast, was ik er klaar voor. Opzij wanne-be’s! Here comes the queen of acting! Maar the queen of acting was behoorlijk geïntimeerd door Peer, Egbert en vooral door Tygo… Terwijl de wannabe’s het dak eraf acteerden, hield ik het bij zwoel knipperen met mijn wimpers en o.k. wat voorzichtig acteren. Na wat ‘groeps-acteren’ mochten we nu echte stukjes spelen met Tygo, Peer en Egbert. Om en om. En Peer bepaalde met wie je mocht acteren. Dit was mijn kans! Ik wilde Tygo en ik kreeg Tygo… Ik mocht Tygo gaan verleiden. Ik en Tygo hadden een relatie en ik ging zijn vriendin dumpen waar Tygo bij stond. Maar de scène hebben we nooit uitgespeeld. Ik heupwiegde Tygo’s kant op, knipperde zwoel (zoals jullie inmiddels begrijpen, daar ben ik héél goed in) en vleide mij bij Tygo op schoot. Ik was bloed nerveus en Tygo ook…Tygo werd met de minuut nerveuzer, en “kleine” Tygo ook…En zo gebeurde het dat Tygo, zo rood als een tomaat, uit zijn rol viel en tegen mij stamelde “ meisje, je moet nu echt van mijn schoot af”. Egbert-Jan viel van zijn stoel van het lachen, Peer vond het ongehoord, Tygo sloeg zijn benen over elkaar en ik? Ik glunderde van trots! Doe daar maar eens na wanna-be’s!