The Fling (of Café Zouk)

The Fling (of Café Zouk)

“Doe niet zo apathisch” zei mijn fling, omdat ik mijn kleding demonstratief aan hield. Ik ben allesbehalve apathisch, dus ik kuste hem nog een keer. Mijn fling vond dat we het niet bij kussen moesten laten, hij kon mij (I quote) “nog zoveel spannende dingen leren”. Tenenkrommend.

Thuis zocht ik het op in het woordenboek: -gevoelloos -ongeneigd tot beweging -sloffig -zonder belangstelling -willoos -paf -onverschillig -ongevoelig -onaandoenlijk -mat -inert -indolent -flauw reagerend -afwezigheid van hartstochten. Zoals ik al zei: ik ben allesbehalve apathisch.

Hij stond op station Lelylaan en was dead sexy. Er volgde wat smsjes, wat telefoontjes, een aanstaande date en toen…radiostilte. Nadat ik hem 10 keer had gebeld en 30 smsjes had gestuurd (lees: 3 uur ná het afgesproken tijdstip). Nam meneer geërgerd op “Met D., wie is dit?”.
Deze legendarische woorden hadden bij mij al een belletje moeten doen rinkelen maar nee, liefde is blind, én doof.

4 uur na het oorspronkelijke tijdstip zaten we dan eindelijk in een café. Het was een avond waarin de twinkelingen in mijn ogen alleen maar erger werden en mijn maaltijd onaangetast bleef…
Echter eenmaal buiten bleken mijn vrouwelijke charmes niet het gewenste effect te hebben gehad.
fling “wilde geen relatie, zucht…” hij vond me wel heel leuk, hoor! Reden des te meer om mij wild te kussen. Je begrijpt, ik was head-over-heels, het was net een film waarin Hugh Grant het meisje toch wil hebben…

Meneer fling bleek een acteur, hartstikke beroemd zo zei hij zelf. Daarom wilde hij in Café Zouk ook niet bij het raam zitten maar achterin, we mochten niet hand in hand lopen op straat want de paparazzi zaten hem op de hielen. En dat was ook de reden waarom hij met 30 graden zijn capuchon ophield als hij met mij over straat liep, én zijn achternaam én leeftijd angstvallig stil hield…

Na alweer een stilte van mythische proporties en een faillissement aan sms tegoed, volgde een Oscar-waardig  telefoontje.
Meneer was “gaan zwemmen in water waar legionella bacterie in bleek te zitten, en zijn (waarschijnlijk) laatste avond op aarde wilde hij met mij doorbrengen…” Halsoverkop, maar met inmiddels de nodige argwaan, vertrok ik naar zijn appartement bij het Museumplein.
Meneer de wereldberoemde acteur woonde anti-kraak, sliep op een matras op de grond en zijn achternaam stond naast de deurbel. Er zat geen behang op de muren en de verwarming was kapot. Wel hing er een kindertekening  “Gevelisiteert met jauw verjardag papa”, de leeftijd -36- was keurig versierd.
Nadat meneer Hollywood wit was weggetrokken en hij mij had proberen te overtuigen dat de oplossing tot alle problemen het uitproberen van de Kamasutra was, was voor mij de maat vol… Het doek was gevallen voor onze fling…

Heel soms Google ik Monsieur Eendagsvlieg nog weleens, maar ik kan niks vinden over halfdakloze wannabe acteurs, jammer. Was toch een mooi verhaal geweest voor later…

The Boobyman

The Boobyman

“Mijn ogen zitten hier!” denk ik verontwaardigd. Maar op de een of andere manier denkt deze man dat ze 50 cm lager zitten en voelt hij de dringende behoefte om mij vanaf 1 cm afstand toe te spreken. Terwijl ik voorzichtig probeer, niet te verkrimpen elke keer dat ik een spetter in mijn gezicht voel, manoeuvreer ik mijn borsten achteruit… weg bij deze man. Maar als een magneet volgt hij mijn bewegingen.

“Hallo DAMEsss!” roept hij luid als hij mij ziet. Met verjaardagen vindt hij altijd wel een reden om mij 5 kussen te geven (wang, wang, wang, linkerborst, rechterborst). En bij het koffieapparaat duikt hij in mijn arme…uuh…borsten (Saraah! Oh wat was het weekend weer lang!). Grouphug!!

Tijdens gesprekken stijgen zijn handen enthousiast op richten mijn koplampen, waarbij ik geschrokken achteruit deins en een collega spontaan in zijn M&M stikt (heeft je moeder je nooit geleerd niet staand te eten?).

Als ik de blauw aangelopen M&M, uh collega, wil gaan helpen, heeft de Boobyman mij al in de Heimlich. Uuhh?

Het grenst werkelijk aan sexuele intimidatie wat deze Booby-man doet. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou hij mijn borstjes zachtjes de wonderen van HTML toefluisteren.

Hoewel hij nu ook al zijn hele weekend aan mijn borsten toevertrouwd. Van verhalen over hoe hij de zondagochtend in bed lag met een kopje koffie, “zó alleen” gaan mijn nekharen overeind staan. Kan iemand mijn redden?

Terwijl de Boobyman kirrend met mijn borsten praat, kijk ik om mij heen, op zoek naar een opening in een gesprek van een collega, of een manier om los te komen van deze geobsedeerde man. Maar helaas, slechts een paar geamuseerde blikken waar ik dan weer wanhopig naar kan kijken, komen mijn kant op.

Het is niet meer te doen. Op de een of andere manier is zijn obsessie voor borsten overgeslagen op mij…Ik vraag om een tepeltje aan de koffiejuffrouw, ik hou niet zo van borstebroodjes en vind dat tietje op de radio écht zo leuk! Brrr…

Het valt mij op dat ik bijna geen kleding in mijn kast heb waarbij je mijn borsten (een beschaafde B cup) niet ziet, ik durf geen kettinkjes meer om… Mijn pogingen om ze zo onzichtbaar mogelijk te maken vallen alleen maar op. Bij de Boobyman dan. “Oooh, die simpele dikke coltrui laat jullie echt tot je recht komen!”.

Maar van de een op de andere dag was de man met de tepelvisie, excuseer, tunnelvisie weg. De man met de

x-ray ogen was verdwenen. Ik voelde hoe mijn meisjes hun adem inhielden terwijl ze voorzichtig om mijn coltrui heen piepten. Was ie echt…?

Hij was weg. Zo aanwezig als dat hij was, zo afwezig was hij nu. Jaren later, voel ik mij nog ongemakkelijk in een diepe decolleté. Ik werp angstige blikken over mijn schouder maar ik zie hem niet. Collega’s laten puur voor de lol zijn naam nog weleens vallen, waarna ze mij weer onder mijn bureau vandaan komen vissen.

Maar uit elk trauma valt iets te leren.

Vrouwen van de wereld, laat mijn verhaal jullie een les zijn:  Tietjes op de tocht, trekken aan een gedrocht.

The Boobyman is coming for you!

Welcome back in the game…

Welcome back in the game…

Ik voelde mij single, alsof ik weer mee moest doen in een spel dat ik compleet verleerd was. Gelukkig zijn de spelregels nog steeds hetzelfde gebleven, alleen is het speelveld kleiner geworden. (Iets met leeftijd waar ik het niet over wil hebben…)

De eerste selectie wordt, hoe ordinair, gebaseerd op uiterlijk. Je wilt immers niet met een trol over straat. Karakter komt pas op de tweede plaats. (En daarna naam, geboortedatum, favoriete theesmaakje, kapsel…)

De persoon in kwestie benader je met een leuke openingszin, je zoekt overeenkomende interesses, je gooit wat humor, complimenten en charmes in de strijd. Zwiept wat met je haar.
Je moet vooral niet te hard van stapel lopen (wil je koffie drinken? Nu? Straks? Later op de dag? Vanavond misschien of morgen?) want dan rent je slachtoffer meestal de verkeerde kant op.

Vergeet niet attent te zijn! Geef een compliment over die blouse, vraag hoe het gaat en luister oprecht, met je hart. Koop cadeautjes (die koffie krijg je van mij!) en sms af toe. Eerst overdag, maar dan voorzichtig ook eens ‘s avonds of in het weekend. En dan….Als dat allemaal goed gaat…

Ga je over tot het maken van een “privé” afspraak: misschien kunnen we een keertje samen naar de bioscoop? Aan het antwoord heb je meestal niet zoveel. “Ja leuk” of “moeten we eens doen” zegt nog niks. Als er pas echt een datum geprikt word, kun je spreken van een date! Hoera!

Zenuwslopende passessies voor de spiegel volgen, je wilt zeker niet te laat komen maar ook niet te vroeg. Dat komt zo wanhopig over! En dan is het allesbeslissende moment daar…

Toen ik hier (hier is Maastricht) zo’n anderhalf jaar geleden kwam wonen, wilde ik er niks over horen. Mijn vriend probeerde hier en daar eens voorzichtig het onderwerp aan te snijden, maar koppig als ik was liet ik mijzelf verdrinken in eenzaamheid. Ik ging alleen winkelen, alleen naar de rommelmarkt, alleen naar de boekenbeurs en zelfs alleen Ice-Tea drinken op een zonovergoten terrasje.

Tot de dag kwam, dat er ergens toch iets knapte. Huilend zat ik op de bank; waarom konden mijn Amsterdamse vriendinnetjes niet gewoon mee verhuizen naar Maastricht? Ik bedoel, zo veeleisend was dat toch niet? Friends for life hebben toch alles voor elkaar over?
En daarom, zo snotterde ik verder, vond ik het heel egoïstisch dat ze in hun eigen huizen bij hun eigen vriendjes bleven wonen, ze moesten voor altijd “hieeeehier” komen wonen. Dramatisch snoot ik mijn neus in zijn mouw.

Het werd dus toch tijd voor nieuwe vriendinnetjes, geen vervangers van mijn Friends for Life natuurlijk! Maar Limburgse vriendinnetjes, waarmee ik Limburgse dingetjes kon doen.
Ik moet het spel weer in.

Loading game… Level 1 “Find new Friends”…

Hetkanwel.net genomineerd voor een Dutch Bloggie 2009!

Hetkanwel.net genomineerd voor een Dutch Bloggie 2009!

Hoera!!! Hetkanwel.net is genomineerd voor een Dutch Bloggie in de categorie Beste Lifestyle Weblog! Wij horen dus tot de beste 10 lifestyle weblogs van Nederland! Hou de site van Dutch Bloggies in de gaten zodat je als een gek kunt gaan stemmen op ons!