Monthly Archives: August 2009

Blabla…

Blabla…

Mijn moeder en zusje laat ik in paniek op de opgestapelde tafels en stoelen klimmen, zelf neem ik plaats op een toren van wiebelige tupperware bakjes, bijna te klein voor mij om comfortabel en veilig op te zitten.
Er heerst doodse stilte in de jungle terwijl twee jagers bij de deur staan te luisteren.

De jungle waar wij ons in bevinden bestaat uit allerlei kamers, gescheiden door deuren.
…En in die jungle leven bloeddorstige tijgers…
Vlug gooien de bewakers de deuren open terwijl ze zichzelf in veiligheid brengen, het duurt niet lang eer de bloeddorstige tijgers in onze kamer staan, hun neuzen in de lucht op zoek naar de geur van vers mensenvlees.

In doodsangst open ik mijn ogen: ik droom nogal heftig. En als het daar nou bij bleef, maar nee, ik praat er ook nog eens bij.

Hard. Luid & duidelijk. Verstaanbaar.

Mijn vriend staat regelmatig voor nieuwe nachtelijke verrassingen, het varieert van “Waaaaah tijgers!” tot “Maar ik vind werkelijk dat Darwin’s evolutie theorie in grote lijnen overeenkomsten toont met Dan Brown’s The Da Vinci Code…”.
En het is niet een zinnetje. Nee, ik praat je de oren van het hoofd…
In tijden van stress vertel ik hele epossen, Lord of The Rings 1, 2 en 3. Mag ik uitslapen? Doen we The Hobbit ook nog even…

Het is zelfs zo erg dat we logees altijd maar even inlichten, want het zal niet de eerste keer zijn dat iemand midden in de nacht naast ons bed staat omdat ik “Micheal Jackson in de kast!” geroepen heb of iets dergelijks…

Mijn vader weigerde op een gegeven moment nog met mij in één en dezelfde tent te slapen. Het was de vakantie in Noord-Frankrijk, ik lag heerlijk te soezen over zaken die een 13-jarige graag soest, toen ik wakker schrok van mijn vader.
Die lag kennelijk al uren naar mijn geleuter te luisteren en was, totaal waanzinnig geworden van het slaapgebrek, toe aan zijn laatste wanhoopsdaad: “Saraaaaaaah, godverdomme houd je kop!!”. Was heel efficiënt, ik was in een keer wakker. En de rest van de camping ook…

Sinds kort heb ik er echter een kwaaltje bij, dit tot hilariteit van een van mijn treingenootjes a.k.a collega: het “slaappraten” beperkt zich niet meer alleen tot mijn bed. Het manifesteert zich nu ook op openbare plekken waar men weleens tukkies doet, zoals in de trein.
Collega H., zelf in een diep trein-tukkie verzeilt, schrok zich werkelijk wezenloos toen ik keihard “Hé JIJ!” door de hele coupé heen riep… en ik mij vervolgens nog eens lekker omdraaide voor een goed potje kwalitatieve treinslaap. Want ík lig er niet wakker van…