Monthly Archives: August 2008

Avondje uit (of hoe ik mijn beha verloor)

Avondje uit (of hoe ik mijn beha verloor)

Ik zag hem in gedachten al liggen, eenzaam en smoezelig onder een stoel. Ik zag de bediening van de Three Sisters op het Rembrandsplein hem al tussen de bierviltjes vandaan plukken. What happened? Hoe was dit op hun terras was beland? Ze vinden vast wel vreemdere dingen bij de sluitingstijd, maar dit?

Toen ik de volgende avond mijn handtas c.q. weekendtas uitpakte kwam ik tot de schokkende ontdekking: mijn beha zat er niet meer in. Mijn favoriete, allerlekkerst zittende, niet charmante beha was zoek.
Het zal toch niet?
In gedachten zie ik nog hoe collega G. mijn tas plunderde, uit pure mannelijke nieuwsgierigheid, op het terras van de Three Sisters. Ik probeerde hem nog te stoppen, uit angst dat hij mijn beha zou treffen.

Zou hij er toen uit zijn uitgevallen? Of zou het gebeurt zijn toen ik in Café Nasty mijn jas uit mijn tas pakte? Ook dit roept beelden op van de bediening die in het ochtendgloren mijn beha verbaast tegen het licht houd. What the ….??

Het sms bericht aan collega G. verzend ik toch maar niet “Hoi, jij hebt mijn beha zoekgemaakt. Betaal jij een nieuwe?” Dat komt vast uit. Ik hoor de grapjes op kantoor al.
Zal ik dan toch even die kroegen bellen?: hallo, heeft u mijn beha gevonden? Hij is zwart, 75B, en het etiketje is niet wit meer maar grijs… Maar dan moet ik hem ook ophalen en de gedachte alleen al bezorgt me een rode kop.

Voorzichtig probeer ik mijn vriend; uhm, heb jij mijn zwarte beha gezien? Hij zat in mijn handtas maar nu ineens niet meer… Zijn wenkbrauwen trekken op. Zo’n wild avondje was het toch niet?
Dan maar mijn moeder sms’en: “mam, ben beha kwijt. Ligt ie nog bij jullie?”.

Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me en tegelijkertijd vind ik het hilarisch. Ik, braaf meisje, ben beha kwijt geraakt op avondje uit met collega’s. Zoiets kan ook alleen mij overkomen.
Lachend trek ik mijn make-up la open, graai op de gok mijn lenzenvloeistof eruit en… mijn beha.
Volgens mij was ik al die tijd iets anders kwijt: mijn geheugen.

Mocochocolatajaja

Mocochocolatajaja

Het is uit tussen mij en chocolade. Grmbl. Het mag niet meer van “de diëtiste”.
Uit solidariteit heeft vriendjelief alles opgegeten wat in huis was. De M&M’s, de Verkade reep, de chocoladekoffiebonen, de hagelslag. Bye bye my good old friend.

Het is niet dat ik geen chocoloco meer mag, maar het ingrediënt lactose is de boosdoener. En laat dat nou overal in zitten. My life went from chocotastic to sojahorrible. Als ik de kastjes opentrek begint de lege pot Nutella spontaan te zingen “heeeeeey baby, I want to know if you’d be my girl”. Waanbeelden.

Moi, choco-addict?? Dat dacht ik niet, tot nu.
Nu dus wel.
M&M’s dansen in mijn hoofd en de chocomelk knipoogt naar me. It’s not unusual to see me cry. I wanna die. Door de klep van de snoepautomaat zing ik de Marsrepen zacht toe: Alles, alles wat ik wil ben jij…

Álà Amy Winehouse kick ik af. Droevige columns schrijvende over chocolove. Liedjes meezingend van “Chocohits: The best of all times. Songs for the addict” Mocochocolatajaja….
Trillende handjes boven het toetsenbord. Chocojunk.

De afkicktherapeut vond dat het best goed ging, maar bij het associatiespel viel ik door de mand. Boom: Mars, Pen: Mikadokoekjes, sterrenregen: Milkyway, Michael Jordan: 6 Verkade blokjes…

De chocojummie moet mijn leven verlaten, maar met zachte hand. Ruikend aan Snickerwikkels sta ik in de keuken, zachtjes druk in de M&M’s tegen mijn boezem in de winkel…Diepe zucht. Nog 5 weken.
Als dit dieet voorbij is stap ik in een chocoladebad. Pass me the chocolatesoap. En eraf likken doe ik zelf wel…

Oehoehoehoehoe …Is the world still spinning round?

Oehoehoehoehoe …Is the world still spinning round?

Mijn nieuwe liefde is een ijzig tiepje. Star en stijf kijkt hij mij vanuit de hoogte aan, ik moet naar zijn pijpen dansen. Niet het meest sociale vriendje dat ik ooit heb gehad, maar wel een blijvertje. I can’t think of a single thing other than what a beautifull state I’m in

Ik hang aan zijn lichaam, ik snak naar quality time. Ik denk aan hem op de fiets, in de auto, op het werk en in de trein. Elk liedje doet mij aan hem denken….
Dit is geen liefde meer dit is obsessief. Ik verleg mijn grenzen omdat hij dat wilt. En met elke blauwe plek die hij mij geeft verlang ik naar meer. I’ve been watching you lately, I want to make it with you…

Terwijl de muziek door zaal pompt, stampt en bruist grijp ik hem vast. Het gevoel dat hij mij geeft, terwijl ik door de lucht zwier is onbeschrijfelijk. Orgasmisch. Ik vlieg en dat dankzij hem.
Diep in- en uitademen. En doordansen, het hele liedje lang. Wachten tot de beat begint, het voelen tot diep in je buik, kippenvel. De spanning opbouwen en de eerste paar passen zetten. Er is nog niet iets geweest dat mij dit gevoel heeft gegeven. Vrijheid. Vertrouwen in mijzelf, op wat ik kan, op wat ik zal kunnen.

It’s in your eyes… Wij paaldansmeisjes begrijpen elkaar. Bij het zien van een mooie draai of figuur komt angst en de opwinding elkaar in tegen in je hele lichaam. Durf je dit? Kun je dit? Het is vallen en opstaan, heel veel pijn hebben, lachen en liefhebben. Klappen voor elkaar en gillen van plezier.

Elke lantaarnpaal, elke metro, elke speelplaats, niets is meer veilig voor mij. Geef mij een paal en ik laat je zien hoe ultieme vrijheid eruit ziet. Mooi, gedurfd, opzwepend en altijd netjes…

…spinning around, I don’t feel like coming down…

Oude koeien

Oude koeien

Van je vrienden moet je het hebben, tenminste dat zeggen ze. Jammer dat ze soms zo ontzettend hun nare kanten moeten laten zien.
Vandaag moest ik naar een verjaardag, waar ik in eerste instantie niet zo’n zin in had. 2 van mijn beste vriendinnen kwamen niet. Wat betekende dat ik dus in mijn eentje een ontmoeting zou hebben met een lang verloren gewaande vriendin, die wel kwam. Je weet van te voren al hoe laat het dan is, dat word oude koeien uit de sloot halen.
En inderdaad er werden een aantal heel oude koeien uit de sloot gehaald, sommige koeien hadden er van mij in mogen blijven.
Zoals de koe die de ruzie tussen mij en een van mijn beste vriendinnen vertegenwoordigt. Destijds werd ik beschuldigd van allerlei onhebbelijkheden. Ik ben niet onhebbelijk, ik ben lief. Althans dat probeer ik te zijn, altijd en overal lief. Maar dat gedrag heeft tot gevolg dat, als je op een goede dag besluit meer aan jezelf te gaan denken, mensen je niet lief meer gaan vinden maar een grote egoïst. En ik ben geen grote egoïst, ik ben lief.
Toen ik de situatie, opnieuw verontwaardigd, voorlegde aan die oude vriendin op dat feestje, vroeg ik haar, lief als ik ben, wat zij er nou van vond. De bedoeling van zo’n vraag is dat iemand dan zegt “ nee joh, hoe komt ze erbij, jij bent lief” in plaats daarvan zei ze “ja, je kunt best wel met je eigen dingen bezig zijn jah”.
Mijn lieve ik kreeg een rode waas voor haar ogen en vond het wel welletjes voor vanavond. Tijd voor iets egoïstisch. Toen ik weer buiten stond smste ik mij beste vriendin, “ vind jij mij een grote egoïst omdat ik met mijn eigen dingen bezig ben?” waarop zij me smste “ echte vrienden luisteren naar je allersaaiste verhalen, zelfs als ze die al 100x gehoord hebben” . Jeej.

Where is the fire? (originele versie)

Where is the fire? (originele versie)

Brandweermannen, dat is echt helemaal mijn ding. Tenminste dat dacht ik. Ik dacht dat als ik ooit een vrijgezellenfeest zou krijgen met een stripper, alleen maar een brandweerman mij zou kunnen bekoren. Zo eentje in een afgeragde spijkerbroek, besmeurd met roetvegen en een rode helm op. Zo eentje die binnenkomt en op zwoele toon vraagt “where’s the fire, baby?” of in mijn geval “ ou est le feu ma cherie?” want in t Frans mag je alles tegen me zeggen, ookal vraag je mij om een kopje suiker. Ik smelt. Maar sinds ik vanmorgen in de trein zat met een piloot, moet mijn brandweerman vechten om mij te mogen bekoren. Want oh man wat zag die piloot er goed uit! Nu weet ik dat het onbeleefd is om onbekenden ongeneert aan te staren, maar die piloot zou binnenkort uitstappen. Bijna Schiphol. Dus ik staarde. Ik staarde tot er slijtage plekken op zijn pak kwamen, of waren dat mijn ogen? Bijna Schiphol. Staar. We zaten al in de tunnel…er kwamen andere passagiers om uit te stappen. Staar. Het licht van het perron was al zichtbaar, ik staarde uit alle macht. De trein stopte, de deuren gingen open, en weer dicht…en de piloot stond nog steeds in de trein. Wat was dit? Een wanna-be piloot? Een piloot met faalangst? Een piloot die liever van treinreizen houd? Een veredelde NS conducteur in een piloten pak?! Acuut ben ik gestopt met staren. Brandweermannen, zijn echt helemaal mijn ding.

Wortels en Bloemkolen

Wortels en Bloemkolen

“oh maar dan gaan de kilo’s eraf vliegen” stelt mijn collega A. als ik hem vertel over mijn allergiedieet. Juichend steek ik mijn handen in de lucht om ze onmiddellijk weer te laten zakken als ik de woedende blikken zie van mijn vrouwelijke collega’s. Vlug! Zeg iets cosmo-like! “Maar ik hoef niet af te vallen hoor, ik ben blij zoals ik ben”.

Wat is dat voor een onzin? Waarom zou je als vrouw niet hardop mogen zeggen dat je wilt afvallen? Dat je blij bent zoals je bent, maar nog blijer met 5 kilo minder.
Ik heb eerlijk gezegd niets te klagen, ik heb maatje 38. Maar mijn bovenbenen hebben het soms nog knap benauwd in mijn broeken. En ik wil geen putjes zien als ik ga zitten. Mijn buik puilt over mijn broeken en mijn armen flapperen als ik zwaai….

Dit is de waarheid. De waarheid is echter ook dat ik mooie jurkjes aan kan, dat een mini-rok ook past als ie maar niet te mini is. En de waarheid is zeker; dat elke vrouw die zo hard roept dat zij tevreden is met zichzelf dat diep vanbinnen niet is.

Ik ben ervan overtuigd dat degenen die het hardste schreeuwen dat ze zooo blij zijn met hun vetkwabben en sluike haar thuis opgerold in bed liggen huilen, dartpijltjes gooien op de bikini-poster van Gisele Bündchen, de spiegels hebben afgeplakt, en hun echtgenoten al jaren sex ontnemen…Zij zijn de laatste mensen op aarde die hun visite nog wortels en bloemkool als snack aanbieden.

Kan het erger? Ja…
Misselijkmakend zijn de maatjes 32 “ik-ben-blij-zoals-ik-ben-maar-zo-dun-ik-moet-aankomen(-vind-ik-zelf”) al kauwend op een cracker…
Rrrright…

Dit zijn de types die je verbijsterd aankijken als je enthousiast zegt dat je 2 kilo bent afgevallen. Zij zijn degenen die je pas echt rot over jezelf doen voelen.
Sprietjes “Maar…je hoeft toch helemaal niet af te vallen?”
Wij: “Nee, maar er moest toch een beetje vanaf”

Houd je bek stomme rotplank!
Want deze grietjes zuchten en steunen als ze een kilo zijn afgevallen. “Oh jeetje, nu staat mijn xxs’je niet zo mooi meer”. Waar wij weken over doen, lukt deze tantes al als ze de krant lezen. De grootste ergernis is wel het “ik eet alles maar het komt er maar niet aan”-syndroom. Nee, ik zou ook niet aankomen als ik alleen het glazuur van de M&M’s sabbel, de vulling van de kroket laat liggen, alleen de verpakking van Mars uitlik en wortels mijn lievelingseten zijn. Wortels worden zo overschat.

En ze sporten als gekken, die lijntjes, want die wortels komen er aan en dat willen ook de maatjes 32 niet. Vol walging kijken zij naar ons maatje 38. Hoe onze kleine sierlijke, vrouwelijke kwabbetjes dansen op het ritme van ons sprintje naar de bushalte. Hoe onze navels de wereld gedag zeggen in een te kort truitje, hoe onze armen vrolijk wapperen in de lucht als een soort natuurlijk aircosysteem.

Maar heimelijk verlangen deze vrouwen er ook naar om net als wij een Mars, M&M’s en ijs te eten in 1 uur en om een vriend te hebben die je zacht plagend in je “kipfileetjes” knijpt…
Wij maatjes 38 hebben het zo slecht nog niet.

Komt een vrouw bij de dokter

Komt een vrouw bij de dokter

Hoe kun je de dag beter beginnen dan met je twee borsten in de handen van een vreemde man. Maar helaas, in mijn geval was het de huisarts. Een hele warme, vriendelijk man met ontzettend koude tengels! Mijn borsten gingen dus al heel gauw in protest, hoe gênant. Stiekem hoopte ik dat het enigszins erotisch zou zijn als een onbekende man zijn vingers over mijn tepels zou laten gaan, maar ik ben weer een illusie armer. Mijn dag begon koud en erotiekloos.

Hoe anders zal dat zijn als ik en mijn vriendje gaan samenwonen! Dan zouden we elke dag ruige sex hebben, dan zou ik met mijn orgasme blosjes de trein pakken, hello passengers, I’ve just had sex. En elke dag weer zouden mensen me aanstaren, wat heeft zij wat ik niet heb? Elke dag sex dus…

Helaas is dit nog even niet het geval, dus tot die tijd behaal ik mijn euforie uit het helpen van toeristen die verdwaasd naar de kaartjesautomaat staren. Om mij daarna te knuffelen (dit lichamelijke contact is heel belangrijk in sexloze periodes) omdat ze nu eindelijk hun dagretourtje amsterdam-utrecht hebben. En vervolgens staren ze, vanaf hun perron, naar mijn euforie blosjes en vragen ze zich af, wat heeft zij wat de rest van de bevolking niet heeft? Geen sex…