Category Archives: Meisjes

Dec30

The Boobyman

Posted on by
The Boobyman

“Mijn ogen zitten hier!” denk ik verontwaardigd. Maar op de een of andere manier denkt deze man dat ze 50 cm lager zitten en voelt hij de dringende behoefte om mij vanaf 1 cm afstand toe te spreken. Terwijl ik voorzichtig probeer, niet te verkrimpen elke keer dat ik een spetter in mijn gezicht voel, manoeuvreer ik mijn borsten achteruit… weg bij deze man. Maar als een magneet volgt hij mijn bewegingen.

“Hallo DAMEsss!” roept hij luid als hij mij ziet. Met verjaardagen vindt hij altijd wel een reden om mij 5 kussen te geven (wang, wang, wang, linkerborst, rechterborst). En bij het koffieapparaat duikt hij in mijn arme…uuh…borsten (Saraah! Oh wat was het weekend weer lang!). Grouphug!!

Tijdens gesprekken stijgen zijn handen enthousiast op richten mijn koplampen, waarbij ik geschrokken achteruit deins en een collega spontaan in zijn M&M stikt (heeft je moeder je nooit geleerd niet staand te eten?).

Als ik de blauw aangelopen M&M, uh collega, wil gaan helpen, heeft de Boobyman mij al in de Heimlich. Uuhh?

Het grenst werkelijk aan sexuele intimidatie wat deze Booby-man doet. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou hij mijn borstjes zachtjes de wonderen van HTML toefluisteren.

Hoewel hij nu ook al zijn hele weekend aan mijn borsten toevertrouwd. Van verhalen over hoe hij de zondagochtend in bed lag met een kopje koffie, “zó alleen” gaan mijn nekharen overeind staan. Kan iemand mijn redden?

Terwijl de Boobyman kirrend met mijn borsten praat, kijk ik om mij heen, op zoek naar een opening in een gesprek van een collega, of een manier om los te komen van deze geobsedeerde man. Maar helaas, slechts een paar geamuseerde blikken waar ik dan weer wanhopig naar kan kijken, komen mijn kant op.

Het is niet meer te doen. Op de een of andere manier is zijn obsessie voor borsten overgeslagen op mij…Ik vraag om een tepeltje aan de koffiejuffrouw, ik hou niet zo van borstebroodjes en vind dat tietje op de radio écht zo leuk! Brrr…

Het valt mij op dat ik bijna geen kleding in mijn kast heb waarbij je mijn borsten (een beschaafde B cup) niet ziet, ik durf geen kettinkjes meer om… Mijn pogingen om ze zo onzichtbaar mogelijk te maken vallen alleen maar op. Bij de Boobyman dan. “Oooh, die simpele dikke coltrui laat jullie echt tot je recht komen!”.

Maar van de een op de andere dag was de man met de tepelvisie, excuseer, tunnelvisie weg. De man met de

x-ray ogen was verdwenen. Ik voelde hoe mijn meisjes hun adem inhielden terwijl ze voorzichtig om mijn coltrui heen piepten. Was ie echt…?

Hij was weg. Zo aanwezig als dat hij was, zo afwezig was hij nu. Jaren later, voel ik mij nog ongemakkelijk in een diepe decolleté. Ik werp angstige blikken over mijn schouder maar ik zie hem niet. Collega’s laten puur voor de lol zijn naam nog weleens vallen, waarna ze mij weer onder mijn bureau vandaan komen vissen.

Maar uit elk trauma valt iets te leren.

Vrouwen van de wereld, laat mijn verhaal jullie een les zijn:  Tietjes op de tocht, trekken aan een gedrocht.

The Boobyman is coming for you!

Oct27

Where’s the fire (2)

Posted on by
Where’s the fire (2)

Staande op het balkon, word mijn blik weggetrokken van mijn kat naar een flinke rookpluim 3 appartementen verderop. Ik ben gelijk alert, is dit een barbecue? Enorme wierrook? Een wespenverjager? Terwijl de rookpluimen groter en groter worden zie ik dat het appartement dicht is.
Conclusie: er rookt iets onbeheerd op een balkon. En waar rook is… is VUUR! Grote oranje vlammen beginnen zichtbaar te worden op het balkon.

Mijn alertheid word overspoeld door paniek, ik grijp Ginny-de-poes, smijt haar bijna over het balkon in plaats van naar binnen. Trek de balkondeur dicht, en ren met mobiel en huissleutels naar mijn buurman. Na 3 keer bellen (zoiets moet je grondig aanpakken), blijkt hij niet thuis. En gelukkig maar, realiseer ik mij als ik mijn appartement weer in ren om naar de vlammen te gaan kijken.
Ik was slechts gekleed in een gestreepte pyjama broek, witte huistop (die achteraf doorschijnend bleek), natte haren en zwarte pumps… There’s something about Sarah.

Nog steeds in paniek vanwege de steeds groter wordende vlammen ren ik de trappen af op zoek naar een buurman/vrouw die ook even naar de vlammen wil kijken, voordat ik de brandweer op een enthousiast brandende wierookstaaf afstuur…
Halverwege mijn, noemenswaardige snelle, afdaling ontmoet ik mijn nieuwe onderbuurmeisje met potten verf in de hand. “Brand…Vlammen…jij kijken op mijn balkon!” Stoot ik uit. (Inmiddels heb ik een spijkerbroek aangetrokken b.t.w.)

Met de handen boven de ogen turen we naar het balkon. Pas als zij “Oooh vlammen!” roept, met een schattig brits accent, word de ernst van de situatie pas echt duidelijk. In gedachten zie ik een foto van mijn jeugd verschroeien in de vlammen, mijn boeken vlam vatten als hooi en mijn kat in een hoekje angstig miauwen terwijl het vuur de muren zwart blakert.

Als gekken stuiteren we de 6 trappen af, mobiele telefoons op “1-1-2” en bellen we aan bij het desbetreffende appartement. Nog voordat de intercom klinkt tetteren wij door elkaar “brand, fire, on your balcon-ieie! We zien vlammen!”. Totale stilte (het leken úren net als op tv!) word onderbroken door een mannenstem die vraagt: “Ja en wat kunnen wij voor jullie op onze nieuwe barbecue leggen?”.

En zo ontmoette ik dus mijn nieuwe buurmeisje waar ik een absoluut verpletterende (en wit doorschijnend, want ja die had ik nog wel aan) indruk op achter liet. “Smoking” zouden ze in het Engels zeggen…

Sep4

Het kind in mij…

Posted on by
Het kind in mij…

Zachtjes klop ik het stof van mijn Poeh beer af en zet hem terug tussen mijn andere knuffels. Wat moet ik met jullie aan, verzucht ik tegen ze. Angstig kijken ze mij aan.

Binnenkort is mijn huwelijksnacht en dan wil ik graag een grote-meisjes kamer. Een volwassen vrouw zijn in mijn trouwjurk.
Maar deze volwassen vrouw krijgt al pijn in haar hart als ze de rieten mand met haar knuffelvriendjes oppakt en ze in de andere kamer zet, waar zij ze niet meer kan zien.

Op mijn 5e had ik in de nacht voor de vakantie al nachtmerries dat ik al mijn knuffels kwijt zou raken daar in het verre Frankrijk…brullen van het huilen kon ik bij die gedachte alleen al.
Dan besloot ik ‘s nachts om toch maar niet mijn lievelingsknuffels mee te nemen, maar een “iets mindere lieveling”, om vervolgens om zes uur ‘s morgens vlak voor vertrek nog naar boven te rennen en mijn allerliefste Beertje mee te grissen uit bed. Geen leven zonder mijn Beertje! Dat nooit!

Maar nu…27 jaar oud, op de drempel van een nieuwe fase in mijn leven als “vrouw van”, getrouwd, volwassen! Ziet het er toch naar uit dat ik een leven zonder Beertje zal moeten hebben. Althans, dat vind mijn volwassen ik.

‘S avonds in bed (precies 7 uur gescheiden van mijn kindjes) kan ik maar niet in slaap komen… De tranen brandden achter mijn ogen, als mijn 5-jarige mij met een snik toespreekt “maar ze kunnen toch best hier blijven slapen tot die ene nacht?”

Als ik ‘s morgens mijn ogen open doe staren Poeh, Beertje en al hun vriendjes mij vrolijk aan.

Wie ben ik om een kind niet haar zin te geven?

Jun9

Boy-friends

Posted on by
Boy-friends

Toen je in de zandbak zat was het leven zo simpel, jongens waren stom en een vriendschap was uitgesloten. Laat staan dat je ooit zo’n wezen zou kussen of je leven met hem zou delen.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.

Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.

Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.

Ik ben dat een beetje zat.

Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?

Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.

Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.

Jun3

Poets met mate

Posted on by
Poets met mate

Verschrikt kijkt mijn vriend mij aan. “Wat ga je doen?!”. Het is zaterdagochtend, half elf, een tijdstip waarop ik normaliter nog in mijn bed lig maar vandaag sleep ik met een emmer sop en spons door het huis. Terwijl ik alles begin op te tillen wat om hem heen staat bekruipt hem een gevoel van paniek: dit heeft zij nog niet eerder gedaan.
Bezorgt vraagt hij of het wel goed gaat. Trust me, never been better.

Sinds kort heb ik het heft in eigen handen genomen en zijn er een aantal drastische veranderingen geweest. Mijn sloffen staan ineens doelloos naast het bed, ik bewandel mijn pad tegenwoordig op blote voeten. En dat is niet het enige, na 3 dagen tilde mijn vriend nog eens de dekens op, opzoek naar de schijnbaar afwezige pyjama “maar…maar…is dit je nieuwe ik?”. Na wat instemmend geknor van mijn kant, hoorde ik hem heel diep zuchten en zich tevreden tegen mij aan vleien tussen de kraakheldere lakens. En dan komen we uit bij puntje 3. Kraakhelder is mijn nieuwe motto.

Alles. Moet. Schoon. Het was een tip van een collega die mij tot poetswaanzin dreef, toen ik het even niet meer zag zitten. Niet lekker in je vel? Doe aardse dingen! Poets die pot, dweil die vloer, verschoon dat bed, lap je ramen en stof tot de Ajax Eucalyptus Alles Reiniger uit je poriën komt.

Wie had ooit gedacht dat het zover zou komen? Ik in elk geval niet en ik denk dat mijn vriend inmiddels de hoop ook al had opgegeven. Ik was mevrouw-poets-niet, een beetje té geëmancipeerd… Met als gevolg dat mijn zelfrespect stukje bij beetje afbrokkelde, want wie wel bedenkt dat er gepoetst moet worden maar steeds faalt in de uitvoering ervan, bouwt een enorm schuldgevoel op als de ander weer de planten staat af te stoffen… Het werd tijd om het ruime sop te kiezen!

Nadat ik mijn wekelijkse zondagse dweilbeurt had gedaan en in kleermakerszit vanaf de bank de glimmende natte houten vloer bewonderde, in afwachting dat hij droog werd. Ging ik poetsend met mijn hoofd (nee, niet poetsend mét mijn hoofd) zo’n beetje in de toiletpot hangend, tevreden liedjes neuriën.
Na luttele minuten te hebben gepoetst en geneuried, viel ik stil.
Ik neuriede wat verder en kwam toen met een ruk omhoog. What the F? Sinds wanneer is “er is een kindekke geboren geboren in ’t stro” toegevoegd aan mijn poets-neurie-repertoire?

Dus hierbij een passende waarschuwing voor alle zichzelf niet respecterende vrouwen die poetsen overwegen als een remedie: Gebruik poetsen met mate. Voor de bijwerkingen: raadpleeg bijsluiter.

Aug11

Where is the fire? (originele versie)

Posted on by
Where is the fire? (originele versie)

Brandweermannen, dat is echt helemaal mijn ding. Tenminste dat dacht ik. Ik dacht dat als ik ooit een vrijgezellenfeest zou krijgen met een stripper, alleen maar een brandweerman mij zou kunnen bekoren. Zo eentje in een afgeragde spijkerbroek, besmeurd met roetvegen en een rode helm op. Zo eentje die binnenkomt en op zwoele toon vraagt “where’s the fire, baby?” of in mijn geval “ ou est le feu ma cherie?” want in t Frans mag je alles tegen me zeggen, ookal vraag je mij om een kopje suiker. Ik smelt. Maar sinds ik vanmorgen in de trein zat met een piloot, moet mijn brandweerman vechten om mij te mogen bekoren. Want oh man wat zag die piloot er goed uit! Nu weet ik dat het onbeleefd is om onbekenden ongeneert aan te staren, maar die piloot zou binnenkort uitstappen. Bijna Schiphol. Dus ik staarde. Ik staarde tot er slijtage plekken op zijn pak kwamen, of waren dat mijn ogen? Bijna Schiphol. Staar. We zaten al in de tunnel…er kwamen andere passagiers om uit te stappen. Staar. Het licht van het perron was al zichtbaar, ik staarde uit alle macht. De trein stopte, de deuren gingen open, en weer dicht…en de piloot stond nog steeds in de trein. Wat was dit? Een wanna-be piloot? Een piloot met faalangst? Een piloot die liever van treinreizen houd? Een veredelde NS conducteur in een piloten pak?! Acuut ben ik gestopt met staren. Brandweermannen, zijn echt helemaal mijn ding.

Jun16

Girl Girl

Posted on by
Girl Girl

Je gaat er toch vanuit dat elke normale of experimentele seks op geheel vrijwillige basis gebeurt. Zat standjes om uit te proberen met je vriendje-lief, zat apparatuur om in allerlei lichaamsholtes te stoppen op geheel vrijwillige basis. Maar het zal je toch maar overkomen dat die ene life changing experience niet geheel vrijwillig gebeurd…

Mijn eerste girl-girl kiss ging niet vrijwillig, het was zoenen of laten zien dat je een “very bad and underestimated -actress” was, zoals mijn “Amerikaanse” toneelleraar dat prachtig verwoordde. Hij was het type “I tell you what to do, or you’ll have to sleep your way into Hollywood”. Grootspraak voor deze man uit Krommenie. En zo kwam het dat ik tijdens een potje volleyball (teambuilding) compleet met de grond gelijk gemaakt werd door mister Oscar omdat ik de bal miste, ik had “a lack of goals in your life, no drive to succeed”. Of die nou echt zo heette of dat hij alleen verwees naar een zeker beeldje dat groter is dan zijn gevoel voor menselijkheid is mij tot op heden nog steeds een raadsel.
Hij had een zekere voorliefde voor duistere improvisatie spellen. De meest vreemde, perverse en lugubere scenario’s werden door ons gespeelt onder zijn toeziend oog. Man-vrouw spellen werden opgeleukt met wat lichamelijk contact, knuffel hier, wat passie daar, een kus op de wang. Het compleet uitspelen van een scène van een vrouw die thuis komt en haar partner dood in bad aantreft met een opblaaspop was tot daar aan toe.
Maar het spelen van een scène van 2 lesbische vrouwen waarvan er een ontdekte dat ze verliefd was geworden op haar eigen zoon (en daar; ik citeer “smashing sex” mee had gehad) ging mij toch echt te ver. Je kunt je mijn gezicht voorstellen toen de keuze op mij viel; professioneel blijven Dharma.

De dingen die je je dan gaat afvragen; hoe doet een lesbische vrouw? Beweegt ze anders? Praat ze anders? Wat zijn de beweegredenen tot zo’n daad? Ik zeg, ze werd aangespoord door ene Oscar, maar dat even ter zijde. Ik besloot dat ik “gewoon” zou doen.
Maar het ging al mis na mijn binnenkomst, ik knuffel “mijn vrouw” en we werden al meteen onderbroken door mister Pervert Oscar (als ie al zo’n beeldje heeft wil ik graag weten wat ie ermee doet in t weekend). De knuffel, zoals hij het zei, ging niet goed. Of het over kon, graag met kus. Op de mond. En kan het ook met tong? En een beetje door haar haar woelen graag, en niet zo geschokt kijken, doe niet zo truttig! Zal ik er maar meteen bovenop duiken Pervert Oscar?Mijn eerste gedachte ging uit naar mijn vriend, wat zou hij hiervan zou vinden? Ik trok de conclusie dat het drama groter zou zijn als ik een andere man zou hebben gezoend. Dus ik gokte het erop, kwam binnen, kuste haar en woelde wat door haar haar. Onder andere omstandigheden was dit een life changing experience geweest, of op z’n minst zou het je aan het twijfelen brengen over je geaardheid. Maar met Pervert Oscar en 20 andere studenten die je op de “lip” zitten te kijken, ging mijn eerste girl-girl kiss in een flits aan mij voorbij. Onvrijwillig, publiekelijk, zakelijk.