Reiki cursus 1, dag 2.
Na 2 overheerlijke lunches, liters water, 4 inwijdingen, 100 koppen thee, nog meer water, 3 koekjes, 2 stukjes Cote d’or chocolade en koffie, barstte dan toch de bom. Dat krijg je als je laat fucken met je energie.

Terwijl ik heel lelijk huilde op de behandeltafel, knikte mijn reiki-master begripvol: oud zeer.

Ik wilde huilen, brullen, snotteren, bulderen van het lachen en giechelen, ik was dolgelukkig en had verdriet.

Mijn haar zat net zo in de war als dat ik me voelde, mijn mascara zat tot op mijn knieën en dat blosje op mijn wangen waren gewoon hysterie vlekken (ze noemen het niet voor niets “lelijk huilen”). Niet meer in staat om de trein te pakken.
Wat een weekendje spiritueel doen al niet kan veroorzaken…

Volgens mijn “master” (ja-ja, giechelen mag) zal ik mijzelf weer terug vinden… Niet dat ik mezelf kwijt was, maar na dit drama kijk ik inderdaad uit naar dat beloofde land, vol nectar en honing, rust, liefde en zennnn…

De volgende dag echter ben ik nog verwarder én pissed off…
Alsof iemand mijn hoofd op en neer geschud heeft, net zo lang aan alle laatjes heeft gerammeld tot er een paar opensprongen, er een tyfus zooi van gemaakt heeft en vertrokken is zonder op te ruimen.
Het gevolg is dat ik tot twee maal toe bijna iemand van zijn sokken fiets, boos word op de dikke reet die ernstig in de weg loopt, en de koffiemadam uitkaffer…

Mijn spirituele-partner-in-crime-collega bracht redding: woeste boksbewegingen maken in de lucht terwijl je hard uitademt, lucht schijnbaar enorm op.
Met een opgetrokken wenkbrauw bekijk ik haar fanatieke en ongecensureerde Rocky Balboa imitatie. Fuck de volgorde! Fuck de regels! Roept ze. Laat lós, laat gááán!

T’is tijd voor nieuwe laatjes.