Monthly Archives: January 2008

It’s a jungle (Column voor Vodafone 28 januari 2008)

It’s a jungle (Column voor Vodafone 28 januari 2008)

In Amsterdam is winkelen Topsport! Ga eens op zaterdagmiddag naar de Kalverstraat, dat is spectaculair!
Je loopt hutjemutje van de ene winkel naar de andere. Als je naar een, aan de overkant gelegen, winkel wilt zul je over een hele goede timing moeten beschikken om door de meute heen te komen. De winkels beschikken nog net niet over speciaal personeel die shoppers in nood bij hun tassie pakken en naar binnen trekken. En eenmaal binnen gaat het gevecht gewoon door.

Vertrouw op mij: It’s a jungle out there… Waar in Maastricht allemaal overzichtelijke rekken zijn in de uitverkoop moet je in Amsterdam werkelijk vechten voor een kledingstuk. Heb je eindelijk iets in handen dan moet je het vooral niet loslaten of enige desinteresse tonen want dan ben je het gewoon kwijt. Je ziet een flits, voelt een korte ruk en na een waas van parfum en blond haar kom jij tot de conclusie dat je mooie jurkje, laatste in jouw maat, verdwenen is.

Maar het allerergste zijn wel de Dol Dwaze Dagen in de Bijenkorf. Het winkelende publiek is ge-na-de-loos. Luxe producten voor weinig haalt het slechtste in mensen naar boven. 3 dagen lang zie je stofwolken uit de winkel komen. 4 op de schaal van Richter. En elk jaar weer verdwijnen er meer decorstukken en personeel. Vooral het stickers plakken eist elk jaar zijn tol onder het personeel. Volgens mij heeft 1 op 3 Amsterdammers een visagist van de Bijenkorf in huis.

In Maastricht kun je heerlijk rustig winkelen. Maar toch mis ik die gekte wel, die “hebbuh” mentaliteit, dat koopjes jagen. Dus als het uitverkoop is komt de Amsterdamse in mij naar boven. Ik trek de H&M ondersteboven, jaag de verkoopsters op de kast en ruk jurkjes uit de handen van nietsvermoedende vrouwluuj. Om vervolgens vol trots huiswaarts te keren met veel luxe producten. Voor weinig…

Lovestory

Lovestory

Ik heb gedroomd vannacht dat jij me verliet. Hoe meer je mij kende hoe minder bijzonder jij mij vond zei je. Dat is een van mijn grootste angsten, dat jij me niet meer bijzonder vind.
Ik weet dat het onzin is, van de week nog nam je mij in jouw armen en zei je hoe bijzonder je mij vond. Ik doe je aan je moeder denken, voor de meeste vrouwen is dat geen compliment. Voor mij wel. Jij bent haar al jaren kwijt, en ziet haar terug in mij. Dat ik je dat kan geven, vind ik een geschenk.
Mannen schijnen in elke vrouw hun moeder te zoeken, tot ze haar gevonden hebben. Als ik jou aan haar doe denken dan houd dat in dat wij voor elkaar gemaakt zijn. Maar dat wist ik allang. Daar heb ik geen wetenschap voor nodig.

Bij jou hoef ik niet iemand anders te zijn, en tegelijkertijd ben ik 100 vrouwen. Ken je die reclame van de WE? I’m a bitch, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother, I’m a sinner, I’m a saint, I do not feel ashamed. I’m your hell, I’m your dream, I’m nothing in between, you know you wouldn’t want it any other way.
Dat zegt het wel heel mooi. Jij legt mijn ziel bloot. Jij maakt mij aan het lachen, gillen van woede en huilen van vreugde.

Ik zie ons in elk liefdesverhaal. Elke film, elk lied gaat over ons. Misschien dat ik daarom zo moet huilen bij lovestory’s, omdat ik naar ons zit te kijken. Als wij elkaar weer vinden in Serendipity, als we groots en meeslepend liefhebben zoals in Titanic, als we onstuimige sex hebben in Grey’s Anatomy en als ik je verlies in The West Side Story. Wij zijn overal, jij bent er altijd in mijn gedachten. Soms op de achtergrond als ik werk, maar meestal heel aanwezig als ik bijvoorbeeld voor je kook.

Ik durf voor jou de hoer te spelen. Ik durf je bezitten als we de liefde bedrijven. Ik durf me helemaal over te geven aan jou, tot het genot een hoogtepunt bereikt en mijn kreunen sterven in tranen van passie.
Door jou durf ik meer. Jij hebt me gek gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Ik dans op de bar, in de metro en op de fiets. Ik huil in een volle bus als je zegt dat je van me houd. Ik weet nu wat passie is.

Passie is van elkaar houden, lief, hartstochtelijk, geil, ruw en pijnlijk soms. De passie was er bij jou het eerst, na onze 2e date belde jij me op “jij, bent de vrouw van mijn leven, nu weet je het. Ik zal vechten voor je als dat moet.” Ik was overweldigd door die passie, maar je had me al. Je had me al zo lang. Je had me al op het moment dat we elkaar ontmoetten op die suffe site. Passie is dat ik vanaf het eerste moment dat ik je zag, wist hoe je eruit zal zien op onze trouwdag. Passie is sex in de kelder van een kroeg. Passie is mij na 1 maand relatie al ten huwelijk vragen en dat stug nog 6 keer doen. Passie is dat we al bijna 6 jaar samen zijn en mijn gevoel voor jou nog steeds groeit. Onze band nog steeds sterker wordt. En passie is dat de volgende keer dat je me ten huwelijk vraagt ik ja zal zeggen. Als je dat nog durft ten minste. Love y’a!

Fout, fouter, foutst (Column voor Vodafone 17 januari 2008)

Fout, fouter, foutst (Column voor Vodafone 17 januari 2008)

Als je als niet-Amsterdammer wilt integreren in Amsterdam zul je de kroeg in moeten. Gelukkig maar want Limburgers doen niets liever.

Je kunt niet zomaar naar elke kroeg om de ras-Amsterdammer in actie te zien, je moet naar een échte foute kroeg.

La Bastille. Het is er “gesjellig” je drinkt er een faasje en alle meissies zijn temeijers. Alle mannen wonen op de sportschool en eten biefstuk als ontbijt. Binnenkomen vergt heel wat energie gezien de kroeg niet groter is dan een gemiddeld toilet. Bij binnenkomst plet je onvermijdelijk wat volluk en eenmaal binnen word je zelluf geplet.

Als je eindelijk een drankje hebt, dan kijk je je doppen uit. Want alle intelligentie zit in die spierballen en borsten. Communiceren gaat niet, lichamelijk contact maken wel. Billen, borsten, (bier)buiken en armen. Alles leggen ze in je nek. Op het moment dat je voelt dat het nu écht té gezellig word met je achterbuur, is het tijd om te vertrekken. Op naar de sjeedijk!

Casablanca wordt in de volksmond uitgesproken als Caaaasjaaablankaaaa! Waarom wordt je al ver voor het café duidelijk.

De kroeg spuwt met bosjes lallende Amsterdammertjes uit. Laveloos liggen ze in de goot, Hazes is niet dood, Hazes leeft en Hazes wil hier naar binnen!

Het café ligt in de rosse buurt, oftewel de red light district, de wallen, de hoererij. Maar het is er sjó gesjellig! Als je binnenkomt grijpt ene Biancaaah je bij je lurven en sta je op het podium, mét microfoon en Sjiske de Rat op het menu. De dj krijgt je wel aan het sjingen met kreten als: “Sjingen kreng!” “Oh lala!” En “Affoeren maar!”.

Als beloning laat het hockeyteam hun memmen zien. Nu weet je waarom Amsterdammers zo schor klinken na een avondje stappen: Caaaasjaaaablaaaankaaaa!

Doen je doppen inmiddels pijn van het kijken? Dan heb ik nog 1 advies voor je: De Febo in de Leidschestraat is tot diep in de nacht open. Een wondermiddel tegen al dat bier, en mayonaise doet wonderen voor een zere keel.

Welterusten!

Rood

Rood

Een klein adviesje was het begin van heel veel ellende. Ik wou dat ik nooit naar haar geluisterd had, maar het klonk zo mooi, te mooi om waar te zijn zoals ze zeggen. En dat gezegde is er niet voor niets, dat was het ook. Ik was pas 19 en moest mijn hele studie en leven zelf bekostigen met een bijbaantje, en wat “zakgeld” van de staat. Dat gáát niet.

Ik kwam al gauw op het punt dat ik extra boeken moest kopen, want nadat je al je boeken denkt te hebben gekocht, blijken er altijd boeken te zijn die stiekem niet op de boekenlijst stonden en toch wel hadden moeten worden gekocht.
Boeken waar je 100 euro voor neerlegt en dan 3 bladzijdes uit blijkt te behandelen. Ik heb in totaal 3 verschillende opleidingen gedaan en áltijd moeten er extra boeken worden aangeschaft. Het lijkt wel of die leraren een deal hebben met de uitgevers. Hoe meer boeken er verkocht worden, hoe meer airmiles ze krijgen en die kunnen ze weer inruilen voor roostervrije uren.
Wat er voor de student op neer komt dat je je blauw koopt aan boeken voor die ene leraar die je vervolgens het rest van het jaar niet meer ziet.

Ik zag de bankafschriften met stapels binnenkomen en het bedrag op mijn rekening werd steeds minder. Ik vroeg een medestudente om raad, haar advies: vraag een krediet aan bij de bank! Heb je ineens 1000 euro erbij om te besteden. Goed plan dacht ik!
Het einde van het jaar naderde, de afschriften en stapels nieuwe kleding om mij heen werden hoger. En rood was mijn rekening.

Omdat de opleiding mij niet bekoorde (of eerder ik hun niet maar das weer een ander verhaal) ging ik een jaartje werken. Ik verdiende goed voor mijn (ongeschoolde) leeftijd maar het besef dat ik van geleend geld leefde had ik totaal niet.
In die tijd ontmoette ik mijn huidige vriend, een rekenwonder en financieel talent. Maar hij wist niets van mijn geldproblemen, en zeker niet van de omvang.
Op zijn aanmoedigingen ging ik weer naar school. Hiervoor sloot ik eigenhandig een lening af. Maar ik maakte weer fouten, ik kreeg een krediet op mijn bankrekening en ik had de contracten van die lening niet goed gelezen.
Een paar maanden ging alles goed, totdat ik ineens op 2 rekeningen rood stond en een lening had waarvan ik het plafond bereikt had. De bank stalkte mij; of ik er wel voor zorgde dat er een bepaalde voeding binnenkwam op die rekening. Ik had geen flauw benul dat dat moest en ik had ook geen geld om dit te doen. En gezien ik geen tijd had voor een bijbaantje, ging ik op zoek naar raad bij mijn medeleerlingen.
Na 90% te hebben horen zeggen “mijn ouders betalen alles”, kreeg ik dodelijk advies nummer 2: leen van de IB groep! And the story just got worse…

Ik was 23 jaar oud en kreeg dreigbrieven van alle kanten, de bank, de ziekenzorg etc. Ik verdronk in mijn ellende.
Op dat punt heeft mijn vriend ingegrepen, we hebben een plan de campagne gemaakt en stap voor stap komt het einde nu in zicht.
Ik ben nu 2 jaar verder en het enige wat ik nu nog aflos is die lening. Dat is het enige waar ik geen spijt van heb. Door die lening heb ik eindelijk een goede baan, een toekomst.

Wat wil ik zeggen met dit verhaal? Pas op, pas vreselijk op. Kies niet voor de makkelijke weg. Banken zijn hypocriet, een krediet afsluiten is in een vingerknip gefikst, ervan af komen niet en verwacht geen medewerking van de bank. Ik kreeg dreigbrieven en tegelijkertijd een gratis creditcard opgestuurd. Ik was een makkelijke tante, zoveel geld van de bank “krijgen” is kicken, maar werken voor je geld geeft meer voldoening dan dreigbrieven krijgen.