Wist je dat je een speciaal wegwerp boeket kunt laten maken zodat je het “weg kunt werpen”naar ongetrouwde vriendinnetjes en je jouw eigen originele bruidsboeket kunt bewaren? Wist je dat je moet denken aan een tafelindeling? Naast uitnodigingen “save-the-date” kaartjes kunt sturen waar je alvast aangeeft aan je gasten dat ze de datum vrij moeten houden? Wist je dat je speciale lingerie aan moet onder zo’n jurk? Dat er regels zijn over hoe een ongetrouwd en getrouwd stel naast elkaar moeten lopen?

Sinds hét aanzoek op kerstavond, staand in het halletje van ons appartement tussen de schoenen en de jassen, vult mijn hoofd zich met dit soort rare feitjes. Zodra je een trouwblad openslaat – want uiteraard ben ik de dag erna met klepperende hakjes de kiosk binnen gestormd om een dergelijk droomblaadje mee te grissen (ok, twee droomblaadjes)- lees je waarschuwing nr.1: laat je niet gek maken.

De blaadjes steken de hand in eigen boezem want dat is precies wat er gebeurt. Halverwege het blaadje ben je veranderd van een fris, relaxed soon-to-be-bruidje naar een bridezilla. Je budget voor de jurk – wat zeg ik, dat van het hele evenement!- is vervijfvoudigd, na het zien van al die romantische, prachtig slanke fotomodellen in de meest mooie poses, jurken en locaties.

Ringen die een fortuin kosten, dure etentjes, kastelen, bandjes, bedankjes en “give-aways” verpesten mijn gedachten. Uit mijn mond rollen alleen nog zinnen als “wij moeten, ik wil, ik vind dat wij, wij gaan dat niet doen, jij moet…”.
Little miss self-centered bridezilla heeft nog maar een enkel gespreksonderwerp: trouwen, de jurk, de dag, het feest…

Riep ik voor het lezen van het blaadje dat ik de mazzel had niet te hoeven diëten om in de jurk te passen, eenmaal op de sportschool vind ik mijn bovenarmen toch echt niet slank genoeg.
Na alle horrorfoto’s van te dikke bruidjes in te kleine jurken, staar ik vol afschuw in de spiegel naar mijn bovenarmen (worden ze nou acuut dikker?).
Ik wil niet als een rollade naar het altaar en later verschrikt op de foto’s constateren dat mijn dikke bovenarmen het zicht op mijn bruidegom ontnemen tijdens onze openingsdans.

Nog zoiets: de openingsdans. Word zo overschat!
“Neem dansles!” schreeuwen de bladen je tegemoet. Maar de top 10 openingsdansliedjes is gevuld met zoetsappige zoetsappigheid “can you feel the love tonight” “micheal bublé” en mariah’s “can’t liiiiiiiiiiiife without you”. Waarvoor is dansles dan nodig? Een baviaan kan hier nog mooi op dansen!
En wat is er mis met “ This Sex is on fire” van The Kings of Leon? Lenny Kravitz? For god’s sake, zelfs K3 heeft leukere liedjes dan deze top 10!

Maar vannacht was echt de druppel! Na eindeloos dromen over het niet vinden van de ideale trouwjurk, ben ik het zat. Dit gaat te ver!
Geen bruidsmeisjes in dezelfde kleur jurk als mijn bruidsboeket. Hell! Ik hoef niet eens een bruidsboeket, beetje slepen met wat verlepte bloemen die op mijn prachtige, in “goedkoopheid” uitblinkende, trouwjurk gaan lekken. Geen fingerfood, geen workshop salsa voor mijn gasten…

Ik bel mijn aanstaande op “dat met die olifanten gaan we niet doen…”. Uhm, ik bedoel, “zullen we dat niet doen?”.