Ik voelde mij single, alsof ik weer mee moest doen in een spel dat ik compleet verleerd was. Gelukkig zijn de spelregels nog steeds hetzelfde gebleven, alleen is het speelveld kleiner geworden. (Iets met leeftijd waar ik het niet over wil hebben…)
De eerste selectie wordt, hoe ordinair, gebaseerd op uiterlijk. Je wilt immers niet met een trol over straat. Karakter komt pas op de tweede plaats. (En daarna naam, geboortedatum, favoriete theesmaakje, kapsel…)
De persoon in kwestie benader je met een leuke openingszin, je zoekt overeenkomende interesses, je gooit wat humor, complimenten en charmes in de strijd. Zwiept wat met je haar.
Je moet vooral niet te hard van stapel lopen (wil je koffie drinken? Nu? Straks? Later op de dag? Vanavond misschien of morgen?) want dan rent je slachtoffer meestal de verkeerde kant op.
Vergeet niet attent te zijn! Geef een compliment over die blouse, vraag hoe het gaat en luister oprecht, met je hart. Koop cadeautjes (die koffie krijg je van mij!) en sms af toe. Eerst overdag, maar dan voorzichtig ook eens ‘s avonds of in het weekend. En dan….Als dat allemaal goed gaat…
Ga je over tot het maken van een “privé” afspraak: misschien kunnen we een keertje samen naar de bioscoop? Aan het antwoord heb je meestal niet zoveel. “Ja leuk” of “moeten we eens doen” zegt nog niks. Als er pas echt een datum geprikt word, kun je spreken van een date! Hoera!
Zenuwslopende passessies voor de spiegel volgen, je wilt zeker niet te laat komen maar ook niet te vroeg. Dat komt zo wanhopig over! En dan is het allesbeslissende moment daar…
Toen ik hier (hier is Maastricht) zo’n anderhalf jaar geleden kwam wonen, wilde ik er niks over horen. Mijn vriend probeerde hier en daar eens voorzichtig het onderwerp aan te snijden, maar koppig als ik was liet ik mijzelf verdrinken in eenzaamheid. Ik ging alleen winkelen, alleen naar de rommelmarkt, alleen naar de boekenbeurs en zelfs alleen Ice-Tea drinken op een zonovergoten terrasje.
Tot de dag kwam, dat er ergens toch iets knapte. Huilend zat ik op de bank; waarom konden mijn Amsterdamse vriendinnetjes niet gewoon mee verhuizen naar Maastricht? Ik bedoel, zo veeleisend was dat toch niet? Friends for life hebben toch alles voor elkaar over?
En daarom, zo snotterde ik verder, vond ik het heel egoïstisch dat ze in hun eigen huizen bij hun eigen vriendjes bleven wonen, ze moesten voor altijd “hieeeehier” komen wonen. Dramatisch snoot ik mijn neus in zijn mouw.
Het werd dus toch tijd voor nieuwe vriendinnetjes, geen vervangers van mijn Friends for Life natuurlijk! Maar Limburgse vriendinnetjes, waarmee ik Limburgse dingetjes kon doen.
Ik moet het spel weer in.
Loading game… Level 1 “Find new Friends”…