Het begint vaak al bij het pakken van een mandje, op de een of andere manier blijft jouw mandje altijd plakken aan de onderste mandjes, waardoor je na 2 stappen te hebben gezet ineens met 2 mandjes zit. Een op de grond en een in je hand. Ook blijkt, na grondige bestudering van het mandje, dat de vorige eigenaar witlof heeft gekocht en er iemand boodschappen heeft gedaan voor 48,59 euro. Zie het bonnetje, dat is blijven liggen.

Op naar de groenteafdeling, hier gaat het nooit geheel vlekkeloos. Dit is de danger-zone van de winkel vanwege een prakje ondefinieerbare groente dat altijd op de grond ligt en waar uitgerekend jíj in uit glijd.
Ok, ik heb de groenteafdeling overleefd, leg de groente in het mandje en ga door.
Vloeren van supermarkten zijn altijd glad, zeker op je ietwat afgesleten hakjes, dus je moet heel beheerst door de winkel lopen wil je niet met je kop in een stelling chocoladeletters belanden. Na 3x glibberen beland je bij de melk je wilt, nee, moét die met de uiterste houdbaarheidsdatum hebben. En deze staat áltijd achteraan.
Dus je moet eerst die 10 pakken die ervoor staan eruit trekken (omaatje naast je “u mag niet alle melk meenemen hoor!”) om eindelijk het gewenste pak te bemachtigen. Dan de zure room, staat altijd te hoog. Dat wordt klimmen: Zet je mandje op de grond, tracht je handtas niet te laten vallen in die plas melk die er ligt, gooi je haar uit je gezicht en ga op dat rare gammele stangetje staan. Rek uit! Pak zure room, flikker bijna achterover, grijp je vast aan 2 pakken vla en val c.q. stap van het stangetje af. Van schaamte durf je die 2 pakken niet terug te zetten. Die gaan dus ook mee.

Mijn mandje is inmiddels bijna vol, eigenlijk al te vol. Denk: Waarom heb ik een mandje gepakt?
Mandje is te zwaar, ik kan óf gaan sjouwen met het mandje (houden die plastic hengels dat wel?) of ik laat hem staan. Ga voor optie 2, laat het mandje staan. Ervaar de vrijheid: “Aaaah vrijheid!” Nu kan dat blikje mais ook nog wel mee, die kilo kattenbrokken ook, en dan nog even wat wasmiddel. Mmmm het past niet meer in het mandje.

Hè? ik had geen pompoen gekocht! En wat doet die 4-jarige met mijn handscanner bij dat rek hagelslag! Eindelijk mijn handscanner weer bemachtigt, de pompoen weer teruggegeven aan de wazige oma die naast mij stond (“uw mandje lijkt exact op dat van mij”). Op naar de kassa!

Eerst in de rij, eenmaal aan de beurt blijkt dat ik niet in de rij hoef, ik heb namelijk een handscanner gebruikt…Stond toch duidelijk aangegeven…aha heel duidelijk ja.
Ik ga naar de betaal-paal (wie bedenkt die woorden?) daar krijg ik instructies van een elektronische stem, “scan uw bonuskaart” ik scan bonuskaart, “…maar zet eerst de handscanner terug”. Handig, ik zet de scanner terug “scan uw bonuskaart” zegt de mechanische stem. “Haal uw pas door” “vergeet niet uw bon” “volg de instructies op de pinautomaat”. Ik voel me net James Bond die moet ontdekken hoe de bom ontmanteld moet in 5 seconden.

Eindelijk klaar, ik pak mijn boodschappentas in, bedenk me tot mijn schrik dat ik die natuurlijk ook had moeten scannen… Staar minuten lang naar de tas, ga ik terug en scan ik hem alsnog? Of neem ik hem zo mee? Zijn er alarmsystemen op plastictassen? Zullen ze de politie bellen voor een plastic tas? Als het alarm gaat zeg ik gewoon dat ik het vergeten was.

Ik ga door met pakken, ontdek dat er ook nog groente in het mandje lag (ja, onder de anderhalve liter melk en 2 pakken jus). Klaar met pakken. Nou ja, op het wc papier na, waaaaarom past het pak wc-papier noooit in je plastic tas? En dus moet je met je wc-papier in een doorzichtig plastic tasje over straat. Het lijkt de camping wel…
Ik verzamel al mijn moed en loop, met mijn gestolen boodschappen tas, de winkel uit. Er gebeurt niets. Eindelijk iets wat goed gaat!
Dan, op de fiets! Zet boodschappentas achterop onder de snelbinders, hang wc-papier aan stuur. Charming. Ik stap op de fiets en fiets naar huis, voorzichtig elke bobbel en hobbel vermijdend.
Dan: mijn zware achterdeur open krijgen met in de ene hand zware fiets en in de andere de sleutel.
Ik heb hier inmiddels een techniek voor. Ik draai de sleutel in het slot, duw de deur een beetje open, gooi mijn hele gewicht tegen de deur om hem verder open te krijgen. Grijp met 2 handen het stuur vast en trek hem naar binnen. Het stuur trekt een beetje scheef, de trapper hangt vast achter de deurpost, de fiets begint langzaam te kantelen. Ik vloek, ik trek, maar de fiets staat binnen.
Nu naar het rommelhok, heet zo vanwege de rommel en onze fietsen. Ik prop de fiets erin, en pak de zware boodschappen tas. Nu 4 hoog trappenlopen, op hakjes met zware tas. Na 2 trappen kom ik tot een nieuwe conclusie, mijn boodschappentas is veel te zwaar en mijn jas veel te warm. Jas moet uit, nu! Maar daar heb ik geen handen meer voor over. En waarom prikt er altijd een kartonnen pak in je been?
Een hysterische aanval nabij, val ik uitgeput mijn huis in, struikel op weg naar de koelkast 3x over de kat en zak in dramatisch in elkaar in de keuken. Na mijn eigen Paris Hilton moment te hebben overleefd (“ik ben zooo zieluhug!”), stouw ik het aanrecht vol met de boodschappen, en kom tot de conclusie dat niet alleen mijn mandje te klein was maar ook mijn koelkast. Boodschappen doen is een lijdensweg… Pompoensoep iemand?