Category Archives: Spiritualiteit

Fucken met je energie

Fucken met je energie

Reiki cursus 1, dag 2.
Na 2 overheerlijke lunches, liters water, 4 inwijdingen, 100 koppen thee, nog meer water, 3 koekjes, 2 stukjes Cote d’or chocolade en koffie, barstte dan toch de bom. Dat krijg je als je laat fucken met je energie.

Terwijl ik heel lelijk huilde op de behandeltafel, knikte mijn reiki-master begripvol: oud zeer.

Ik wilde huilen, brullen, snotteren, bulderen van het lachen en giechelen, ik was dolgelukkig en had verdriet.

Mijn haar zat net zo in de war als dat ik me voelde, mijn mascara zat tot op mijn knieën en dat blosje op mijn wangen waren gewoon hysterie vlekken (ze noemen het niet voor niets “lelijk huilen”). Niet meer in staat om de trein te pakken.
Wat een weekendje spiritueel doen al niet kan veroorzaken…

Volgens mijn “master” (ja-ja, giechelen mag) zal ik mijzelf weer terug vinden… Niet dat ik mezelf kwijt was, maar na dit drama kijk ik inderdaad uit naar dat beloofde land, vol nectar en honing, rust, liefde en zennnn…

De volgende dag echter ben ik nog verwarder én pissed off…
Alsof iemand mijn hoofd op en neer geschud heeft, net zo lang aan alle laatjes heeft gerammeld tot er een paar opensprongen, er een tyfus zooi van gemaakt heeft en vertrokken is zonder op te ruimen.
Het gevolg is dat ik tot twee maal toe bijna iemand van zijn sokken fiets, boos word op de dikke reet die ernstig in de weg loopt, en de koffiemadam uitkaffer…

Mijn spirituele-partner-in-crime-collega bracht redding: woeste boksbewegingen maken in de lucht terwijl je hard uitademt, lucht schijnbaar enorm op.
Met een opgetrokken wenkbrauw bekijk ik haar fanatieke en ongecensureerde Rocky Balboa imitatie. Fuck de volgorde! Fuck de regels! Roept ze. Laat lós, laat gááán!

T’is tijd voor nieuwe laatjes.

Regen, regen, regen

Regen, regen, regen

Ik zou kunnen gaan schuilen. Maar inmiddels ben ik al zo nat geregend dat schuilen toch geen zin meer heeft. Van mijn pet druppelt de regen naar beneden, en ik denk: wie is er boos op mij? Wie is er zo boos op mij dat ik het verdiende er als een verzopen katje uit te zien?

Ik had dit aan kunnen zien komen natuurlijk. In mijn horoscoop stond dat door de gebeurtenissen van vandaag ik iets belangrijks kon leren over mijzelf of mijn gedrag. Het was dus zaak mijn oren en ogen goed open te houden.

De zon scheen nog toen ik mijn voordeur op 4 hoog dichttrok, halverwege de 2e verdieping zag ik al wat druppels en eenmaal buiten regende het pijpenstelen.
Maar ik, koppig als ik ben, ben stug naar de supermarkt gelopen waar ik het voor elkaar kreeg om alle worsten uit een stelling te laten vallen.
Waardoor ik genadeloos werd geconfronteerd met de ware aard van worsten en ze, verwilderd als ze waren, met twee handen in bedwang moest houden terwijl ik hard om hulp riep. Vervolgens schuifelde ik met rood hoofd achteruit weg, nadat ik tegen de vakkenvullerjongen had gestameld dat ik zijn worsten had laten vallen, om mij vlug te verdiepen in de wondere wereld van sinaasappelsap.

Eenmaal bij de kassa kon ik terug naar het koelvak omdat het pak sinaasappelsap zo aan mijn hand kleefde dat het me verstandig leek een andere te halen, ik het vervolgens op de terugweg naar de kassamadam liet vallen, én bij het betalen alles uit mijn jaszak liet donderen behalve mijn pinpas. Waarop de caissière heel wijs meldde “er valt iets…” Bliep.

Op de terugweg regent het nog harder. En terwijl ik mij afvroeg, wat ik de wereld had misdaan begon het nog harder te regenen. Een meisje sprong droog vanuit haar auto onder een afdakje en ik liep als een doorweekte kroket door de verlaten straat. Het is zo duidelijk dat deze regenbui voor mij bedoeld is.

Boos kijk ik vanonder mijn pet naar de lucht: O-K! Ik zet de boodschappen met een plof op de grond en begin als een gekooide leeuwin op en neer te lopen.

Wie is het, wie heb ik zo pissed off gemaakt dat het vanuit hiernamaals zeikt van de regen, op mij? Mijn oom? Mijn opa? Mijn oma? In een laatste poging hier achter te komen geef ik mij totaal over aan mijn innerlijke fantasie, gooi mijn hoofd in mijn nek en brul met gebalde vuisten “WIE heb ik boos gemaaaaaáákt?” Waarop een oud mannetje prompt zijn raam open zwaait en schreeuwt: Mijhij-hij!

Beduusd pak ik de boodschappen weer op en loop met snelle pasjes naar huis. Wat zei mijn horoscoop: iets leren over mijzelf… Maar deze wereld is nog niet klaar voor een beetje drama…

It’s a kind of magic

It’s a kind of magic

Vriendin M. krijgt het spontaan benauwd en schuift haar stoel bij mij vandaan. “Wát doe je?” ik leg het nog een keertje uit. Het angstzweet parelt nog net niet op haar voorhoofd, “ga je dan ook ’s nachts in je blootje in van die kringen in de bossen dansen?”.

Terwijl de mannen in dit gesprek spontaan opleven (bloot? wie? waar?) moet ik lachen. Of zuchten. Of eigenlijk allebei. Er bestaan zoveel vooroordelen over heksen. Zelfs het woord heeft een negatieve klank. Ben ik een heks, nee. Nog niet. Wil ik er een zijn? Hell yeah!

Al van kleins af aan ben ik geïnteresseerd in elven, kabouters, spoken, geesten en heksen. Ik smeerde, samen met mijn beste vriendinnetje, een mengsel van Pindakaas en Dreft op onze armen om zo van mijn hoogslaper af te springen, wild wapperend met onze armen. Fee worden was onze grootste droom.

Maar ergens zo tussen je 8e en 16e jaar is het ineens not done om je bezig te houden met dit soort hersenspinsels. Je bent dan een freak, een nerd of (mijn favoriet) een weirdo. Geen enkel kind, afgezien van wat diehards, wil een weirdo zijn. Zo ook ik niet. Dus liet ik mijn fantastische aanleg voor toverbrouwsels, die niks anders dan een jeukende vlucht naar de huisarts veroorzaakten, voor wat het was en deed de “gewone” dingen des levens. Jongens uitlachen, jongens pesten, jongens aan het huilen maken…

Tot ik iemand ontmoette die met tekeningen van oogpotlood op haar wangen naar school ging, pentagrammen droeg en aan telekinese deed. Niet dat het haar ooit lukte om iets anders te doen zweven dan de propjes die we samen door de klas gooiden. En haar Tarotkaarten voorspelden met enige regelmaat groot onheil in de les (“was er een toets???”). Maar toch, naar mate bij haar de interesse wegvloeide, groeide hij bij mij.

Nu, 10 jaar later is het zo klaar als een klontje. Na een vakantie vol inzichten kocht ik bij thuiskomst een pakje Tarotkaarten en een nog groter pak boeken.

Mijn omgeving reageerde in eerste instantie laconiek; of ik ook kon zien of hun modem kapot was of dat het aan de provider lag? En had ik dat huwelijksaanzoek niet zien aankomen in mijn glazen bol dan? Die pukkel op mijn neus: was dat echt wel een pukkel? En groeide die niet al wat krommer? Ik mocht geen bezemsteel meer aanraken (mooi, ik hou toch al niet van schoonmaken).

Als ik ook maar iets te enthousiast met mijn handen gebaarden doken er direct een aantal collega’s van hun stoel (“was dat een bezwering?”), en zinnen met “ik voel aan mijn water dat…” kon ik maar beter niet meer gebruiken.

Vriendin M. keek mij nog steeds aan, “ik ben bang voor heksen. Als ik ze al met Carnaval tegenkom, sta ik niet meer voor mijzelf in”.

Maar ik ben geen heks. Ik ben een meisje dat de mensen om haar heen probeert te helpen door middel van een eeuwenoud mystiek kaartenspel, een meisje dat nog steeds dezelfde dromen heeft als toen ze 6 jaar oud was.

Dit meisje moet fantasieën hebben in tijden waar de financiële crisis het nieuws domineert, terwijl er miljoenen mensen sterven van de honger.
In deze wereld, die materialistisch is en waarin de betekenis van liefde en zorgen voor anderen vergeten is, is een beetje magie meer dan welkom.