Category Archives: Jongens

Aug31

I’m too sexy for my profile…

Posted on by
I’m too sexy for my profile…

Hij wil vriendjes met mij worden op die ene grote social network site. Zijn naam, vies in het Engels, doesn’t ring any bells. Zijn profielfoto daarentegen doet alle alarmbellen afgaan: gespierd, à la Ken van Barbie. De handdoek om zijn heupen is laag, heel laag en het schaamhaar dat er bovenuit komt is bijna niet bestaand. De melodie die ik hoor is sfeerbepalend: “oooeh you touch my tralala, my dingdingdong”. Het aantal vrienden (of moet ik zeggen vriendinnen) doet mijn wenkbrauwen fronzen: 543.

Uit puur leedvermaak besluit ik zijn profiel eens grondig te inspecteren. De foto’s van zijn lichaam zijn nietsverhullend, de groepen waar hij bij aangesloten is zijn alleszeggend: “Genieten van tieten”, “Blondjes zijn dodelijk geil”, “Ik ben 40+ en voel mij super” en niet te vergeten (bestaat echt, zoek maar op): “Wij willen een superknappe, lieve, trouwe, boeiende, gespierde, sexy, niet jaloerse, zorgzame, bijzondere man/jongen die toch niet arrogant is van ongeveer 1 m. 85 lang. Hebben we niet dus zijn we single”. Die laatste brengt mij even aan het twijfelen over zijn geaardheid en aangemoedigd hierdoor zet ik mijn speurtocht naar meer curiositeiten voort.

Bij what’s on my mind staat “jij” maar met 680.000 vrienden lijkt mij dat toch een dagtaak. Hoe vind je dan nog de ruimte om te denken aan tieten? Triootjes? Je eigen wasbord en strakke butt? (En die van de buurvrouw, het kassameisje, je schoonmoeder…)

Zijn hobby’s omvatten “fitness” (echt?), “bodypump” (joh!) en “chicka’s versieren” (hoe verrassend).

Gelukkig voor die jongen (35) heeft hij tussen al dat vrouwengeweld nog flink wat steun in de vorm van “echte” vrienden. “De lkkrste chinees ever”, “Achmed_voeg me toe_ik wil je”, “Tim&myself&mijn wasbord” en “Smoothhh” vormen met hem een ijzersterk team van stand in’s, want hoe moet hij anders al die honderden posts van welwillende meiden beantwoorden? Maar te zien aan de mistige, dampige profielfoto’s van zijn collega’s, is er concurrentie aan de horizon. Dus of dat nou zo verstandig is. Het moet gezegd, het is wel een beetje zijn eigen schuld. Hij vraagt er zelf om;“laat een berichtje 8er en dan zal ik hem zo snel mogelijk beantwoorden”.

Nu blijft nog één groot mysterie onopgelost: hoe komt deze Peter André op mijn profiel uit? En waarom is hij uit op vriendschap met me&mijn 30 weken grote wasbord? Gelukkig blijft ook die vraag niet lang onbeantwoord: hij heeft een abonnementje lopen bij club-Milf.

Lucky me.

Mar5

De kaasboer

Posted on by
De kaasboer

Hij was het type badboy. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dat niet mijn type is voor in het dagelijks leven, maar badboys in de film (Colin Farrell, Johnny Depp…) daar zeg ik geen nee tegen.
Maar tegen deze jongen dus wel, badboys in het echt moet ik niet. Ze hebben niet voor niets “bad” voor hun “boy” staan. En trouwens deze jongen was niet eens knap, maar hij had iets. Iets fouts, iets lelijks wat toch leuk was, iets wat ineens een herinnering triggerde van heel lang geleden.

Ik was hem alweer vergeten: Michel.

De herinneringen aan hem overvallen mij als een tsunami, hoe zijn handen het plakjesapparaat bediende, hoe zijn scheve glimlach mij hartkloppingen bezorgde, hoe zijn litteken op zijn wang mijn vingers deed tintelen. Hoe graag had ik dat schort niet van zijn magere voetballijf gerukt, en mijn armen om zijn slanke wiegende heupen  geslagen. Mijn obsessie voor Michel kostte mijn moeder kapitalen… aan kaas.

Michel was kaasboer bij de Dirk van den Broek bij mij in de buurt. In eerste instantie stond ik verstijfd achter mijn moeder opgesteld, ik bedoel je bent een jaar of 16 en ziet ineens een godheid een pondje kaas wegen. Reden genoeg om vooral niet op te willen vallen.

Helaas was mijn moeder wel zo oplettend en onder zware aanmoedigingen van haar kant ging ik voortaan kaas kopen. Elke dag wel te verstaan. Ik geloof niet dat ze dat helemaal bedoelde toen ze zei dat ik ervoor moest zorgen dat ik hij niet meer om mij heen kon, maar ik lever nooit half werk af. Zo ook niet als het gaat om mannen, en zeker niet als het ging om Michel.

Terwijl mijn ouders op straat kaas uitdeelden, flirtte ik er op los. Wat begon met een stamelend: “pondje kaas, alsjeblieft”, werden voorzichtige aanrakingen van handen bij het aannemen van de kaas, knipogen van hem en alles verblindende glimlachen die van de kassa naar de kaasafdeling 10 meter verderop gingen. Hij kwam zelfs achter de balie vandaan om een praatje met mij te maken. Mijn tienerhormonen hadden het niet meer. Boodschappen doen kon niet “zomaar” meer, in goed overwogen outfits, tot in de puntjes opgemaakt en gekapt ging ik met opgeheven hoofd naar de Super. Waar mijn Michel mij een pondje kaas afsneed, in plakjes, want dat duurde langer.

Tot de dag dat Michel niet meer kwam werken. Één dag niet, één week niet, één maand niet…
Met opgezette en met wallen omringde ogen, verzamelde ik alle moed om te vragen waar Michel was.
Het nieuws was vernietigend: hij had ontslag genomen – zonder het mij te zeggen!- en werkte nu bij een kaasspecialist in Amstelveen.

Halsoverkop propte ik mijn moeder in de auto, en na een zoektocht van een paar uur, had ik mijn Michel weer gevonden. Maar in het donker van de nieuwe kaaswinkel, zag ik de lichte schrik in Michel’s ogen, bij mijn verschijning. We wisselden nummers uit en Michel bleek zo’n 10 jaar ouder dan ik.
En met de belofte om een keer samen wat te gaan drinken heb ik hem gedag gezegd om hem vervolgens nooit meer te zien.

En nu staat zijn look-a-like zomaar voor mij, op de vroege donderdagochtend in de trein. En denk ik met lichte schaamte terug aan Michel. Mijn broodje kaas smaakt naar melancholie vandaag.

Jan1

The Fling (of Café Zouk)

Posted on by
The Fling (of Café Zouk)

“Doe niet zo apathisch” zei mijn fling, omdat ik mijn kleding demonstratief aan hield. Ik ben allesbehalve apathisch, dus ik kuste hem nog een keer. Mijn fling vond dat we het niet bij kussen moesten laten, hij kon mij (I quote) “nog zoveel spannende dingen leren”. Tenenkrommend.

Thuis zocht ik het op in het woordenboek: -gevoelloos -ongeneigd tot beweging -sloffig -zonder belangstelling -willoos -paf -onverschillig -ongevoelig -onaandoenlijk -mat -inert -indolent -flauw reagerend -afwezigheid van hartstochten. Zoals ik al zei: ik ben allesbehalve apathisch.

Hij stond op station Lelylaan en was dead sexy. Er volgde wat smsjes, wat telefoontjes, een aanstaande date en toen…radiostilte. Nadat ik hem 10 keer had gebeld en 30 smsjes had gestuurd (lees: 3 uur ná het afgesproken tijdstip). Nam meneer geërgerd op “Met D., wie is dit?”.
Deze legendarische woorden hadden bij mij al een belletje moeten doen rinkelen maar nee, liefde is blind, én doof.

4 uur na het oorspronkelijke tijdstip zaten we dan eindelijk in een café. Het was een avond waarin de twinkelingen in mijn ogen alleen maar erger werden en mijn maaltijd onaangetast bleef…
Echter eenmaal buiten bleken mijn vrouwelijke charmes niet het gewenste effect te hebben gehad.
fling “wilde geen relatie, zucht…” hij vond me wel heel leuk, hoor! Reden des te meer om mij wild te kussen. Je begrijpt, ik was head-over-heels, het was net een film waarin Hugh Grant het meisje toch wil hebben…

Meneer fling bleek een acteur, hartstikke beroemd zo zei hij zelf. Daarom wilde hij in Café Zouk ook niet bij het raam zitten maar achterin, we mochten niet hand in hand lopen op straat want de paparazzi zaten hem op de hielen. En dat was ook de reden waarom hij met 30 graden zijn capuchon ophield als hij met mij over straat liep, én zijn achternaam én leeftijd angstvallig stil hield…

Na alweer een stilte van mythische proporties en een faillissement aan sms tegoed, volgde een Oscar-waardig  telefoontje.
Meneer was “gaan zwemmen in water waar legionella bacterie in bleek te zitten, en zijn (waarschijnlijk) laatste avond op aarde wilde hij met mij doorbrengen…” Halsoverkop, maar met inmiddels de nodige argwaan, vertrok ik naar zijn appartement bij het Museumplein.
Meneer de wereldberoemde acteur woonde anti-kraak, sliep op een matras op de grond en zijn achternaam stond naast de deurbel. Er zat geen behang op de muren en de verwarming was kapot. Wel hing er een kindertekening  “Gevelisiteert met jauw verjardag papa”, de leeftijd -36- was keurig versierd.
Nadat meneer Hollywood wit was weggetrokken en hij mij had proberen te overtuigen dat de oplossing tot alle problemen het uitproberen van de Kamasutra was, was voor mij de maat vol… Het doek was gevallen voor onze fling…

Heel soms Google ik Monsieur Eendagsvlieg nog weleens, maar ik kan niks vinden over halfdakloze wannabe acteurs, jammer. Was toch een mooi verhaal geweest voor later…

Dec30

The Boobyman

Posted on by
The Boobyman

“Mijn ogen zitten hier!” denk ik verontwaardigd. Maar op de een of andere manier denkt deze man dat ze 50 cm lager zitten en voelt hij de dringende behoefte om mij vanaf 1 cm afstand toe te spreken. Terwijl ik voorzichtig probeer, niet te verkrimpen elke keer dat ik een spetter in mijn gezicht voel, manoeuvreer ik mijn borsten achteruit… weg bij deze man. Maar als een magneet volgt hij mijn bewegingen.

“Hallo DAMEsss!” roept hij luid als hij mij ziet. Met verjaardagen vindt hij altijd wel een reden om mij 5 kussen te geven (wang, wang, wang, linkerborst, rechterborst). En bij het koffieapparaat duikt hij in mijn arme…uuh…borsten (Saraah! Oh wat was het weekend weer lang!). Grouphug!!

Tijdens gesprekken stijgen zijn handen enthousiast op richten mijn koplampen, waarbij ik geschrokken achteruit deins en een collega spontaan in zijn M&M stikt (heeft je moeder je nooit geleerd niet staand te eten?).

Als ik de blauw aangelopen M&M, uh collega, wil gaan helpen, heeft de Boobyman mij al in de Heimlich. Uuhh?

Het grenst werkelijk aan sexuele intimidatie wat deze Booby-man doet. Als ik hem zijn gang zou laten gaan, zou hij mijn borstjes zachtjes de wonderen van HTML toefluisteren.

Hoewel hij nu ook al zijn hele weekend aan mijn borsten toevertrouwd. Van verhalen over hoe hij de zondagochtend in bed lag met een kopje koffie, “zó alleen” gaan mijn nekharen overeind staan. Kan iemand mijn redden?

Terwijl de Boobyman kirrend met mijn borsten praat, kijk ik om mij heen, op zoek naar een opening in een gesprek van een collega, of een manier om los te komen van deze geobsedeerde man. Maar helaas, slechts een paar geamuseerde blikken waar ik dan weer wanhopig naar kan kijken, komen mijn kant op.

Het is niet meer te doen. Op de een of andere manier is zijn obsessie voor borsten overgeslagen op mij…Ik vraag om een tepeltje aan de koffiejuffrouw, ik hou niet zo van borstebroodjes en vind dat tietje op de radio écht zo leuk! Brrr…

Het valt mij op dat ik bijna geen kleding in mijn kast heb waarbij je mijn borsten (een beschaafde B cup) niet ziet, ik durf geen kettinkjes meer om… Mijn pogingen om ze zo onzichtbaar mogelijk te maken vallen alleen maar op. Bij de Boobyman dan. “Oooh, die simpele dikke coltrui laat jullie echt tot je recht komen!”.

Maar van de een op de andere dag was de man met de tepelvisie, excuseer, tunnelvisie weg. De man met de

x-ray ogen was verdwenen. Ik voelde hoe mijn meisjes hun adem inhielden terwijl ze voorzichtig om mijn coltrui heen piepten. Was ie echt…?

Hij was weg. Zo aanwezig als dat hij was, zo afwezig was hij nu. Jaren later, voel ik mij nog ongemakkelijk in een diepe decolleté. Ik werp angstige blikken over mijn schouder maar ik zie hem niet. Collega’s laten puur voor de lol zijn naam nog weleens vallen, waarna ze mij weer onder mijn bureau vandaan komen vissen.

Maar uit elk trauma valt iets te leren.

Vrouwen van de wereld, laat mijn verhaal jullie een les zijn:  Tietjes op de tocht, trekken aan een gedrocht.

The Boobyman is coming for you!

Jun9

Boy-friends

Posted on by
Boy-friends

Toen je in de zandbak zat was het leven zo simpel, jongens waren stom en een vriendschap was uitgesloten. Laat staan dat je ooit zo’n wezen zou kussen of je leven met hem zou delen.
Naarmate je ouder wordt, word het anders . Zo rond je 8e hang je in de bomen met ze, rond je 16e kus je in bomen met ze. En als je 27 bent trouw je met eentje. Het verwondert mij nog steeds trouwens dat een kleine jongen later een meisje kiest als het belangrijkste in zijn leven en niet zijn voetbal.

Relaties kunnen ingewikkeld zijn. Maar nog ingewikkelder is een vriendschap met een man. Je kunt een man ontmoeten waar je het enorm goed mee kunt vinden, zonder dat er ooit sprake is van fysieke aantrekkingskracht. Maar ergens gaat het wringen.

Ineens gaan er onuitgesproken regels meespelen. Je krijgt het met de paplepel ingegoten, een “jongetje” dat jou veel aandacht geeft vind je mooi, lief en leuk. Eerst door aan je haren te trekken, later streelt hij erdoor. Nog gevaarlijker word het als een man seksueel getinte opmerkingen of grapjes maakt, als vrouw behoor je dan direct op je hoedde te zijn. Ergens in de maatschappij is bepaald dat vrouwen onderling over seks mogen praten maar niet met iemand van het andere geslacht dan met eigen partner. Dat wordt dan ineens beschouwd als ambigue.

Ik ben dat een beetje zat.

Waarom mogen alleen van die coole, androgyne, skateboardmeisjes boy-friends hebben?

Ik pleit voor meer boy-friends! Voor elk meisje op deze planeet een man die niet de hare is en nooit de hare zal zijn. Een ongeschoren, stoere, testosteronman.
Knap, lelijk, dik, dun, surfdude of een nerd. Als hij maar humor heeft, je een nuchtere kijk op je eigen man kan schenken en vooral véél seksueel getinte grapjes maakt.

Want er is niets beters voor je vrouwelijkheid dan een andere man die stoer en mans genoeg is zijn vriendschap aan jou te schenken en thuis het allermooiste meisje van de hele zandbak heeft zitten waar hij zielsveel van houdt.

Oct9

Jongetjes

Posted on by
Jongetjes

Zelfs de poes is gevlucht.
Er zitten 2 jongetjes in mijn woonkamer te spelen. Al 3 uur lang hoor ik enthousiast gegil en gelach opstijgen, terwijl ik taarten bak voor zijn verjaardag morgen.
Vrijdag werd het mij verteld, D. komt zondag langs. Oh gezellig, is mijn antwoord, wat gaan we doen?
Het bleek niet te gaan om “we”, het ging om “ze”. “Ze” gingen op de Xbox spelen. De hele dag…

Ok… Dus eigenlijk komt D. bij mijn vriend(je) spelen? Apart…

Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar na 3 uur lang een juichend voetbalstadion te hebben gehoord en daarna een basketbalwedstrijd (tadadadadaaaaah!), is mijn woonkamer nu het toneel van de koude oorlog.
“Ok…als je kogels op zijn, kun je gewoon een ander wapen pakken” wordt er bloedserieus gemeld.
Gezien ik totaal genegeerd word – “iemand Ceasar salad?” “hallloooooo?” – ben ik maar in de slaapkamer gaan zitten. “Waaah” hoor ik uit de woonkamer “jij bent een Duitser!” gevolgd door het geluid van een mitrailleur… Ik zweer het je, van 30 naar 6 jaar in vijf minuten tijd.

En dan te bedenken dat ík dat ding voor hem gekocht heb!
Maar eerlijk is eerlijk, hij was zó blij. En waar hij blij van wordt daar word ik gelukkig van.
Jaloerse blikken van zijn mannelijke familieleden, toen hij die kerstavond verkondigde een XBox van zijn vriendinnetje te hebben gekregen. Ik was, en hopelijk ben ik dat nog steeds, het coolste vriendinnetje op aarde.

Maar nu… Spijt, met alle haren op mijn hoofd. Ik kan in mijn onderbroek voor zijn neus gaan staan, ik besta niet meer als dat ding aan staat.
Het is lang een eenzaam bestaan geweest, ik zat vast in een driehoeksverhouding waarin mijn vriend met de Xbox ging spelen en ik… met niemand.

Tot de komst, van de 2e console. Woorden die ik me nog altijd zal herinneren: “samen spelen?”. Ach ja, why not.
Al gauw bleek dat spelen met mij niet was zoals hij het zich had voorgesteld. Ik won de hele tijd met autoracen, en ik was geen waardige tegenstander met basketbal. Het werd dus tijd voor nieuwe spelletjes…

“Waaaaaah ze komen van rechts, schieten! Schieten” “Wat doe je nou? Het gaat steeds fout! Neeeheee springen is A. Druk op de A, druk op de …AAAAAH robots! schieten!!” Pruilend hang ik zondagmiddag om zijn nek als hij de Xbox uit wil zetten, “neeee, nog een level spelen!”. Van 26 naar 6 jaar in vijf minuten…

Nov21

Where is the fire?

Posted on by
Where is the fire?

Brandweermannen, dat is echt helemaal mijn ding. Ten minste dat dacht ik.
Ik dacht dat als ik ooit een vrijgezellenfeestje zou krijgen met een stripper, alleen maar een brandweerman mij zou kunnen bekoren. Zo eentje in een afgeragde spijkerbroek, besmeurd met roetvegen en een rode helm op. Met een zwarte werkbroek met bretels op zijn topless borstkast. Zo eentje die binnenkomt en op zwoele toon vraagt “where’s the fire, baby?” of in mijn geval “ ou est le feu ma cherié?” want in het Frans mag je alles tegen me zeggen, ook al vraag je mij om een kopje suiker. Ik smelt.

Mijn vuurtje is gaan branden toen ik een jaar of 16 was en naar het zonnige Zuid-Frankrijk op vakantie ging.
In Zuid-Frankrijk zijn heel vaak bosbranden en dus ook kazernes. En daarin huizen goddelijke 19 jarige brandweermannetjes. Les sappeurspompiers heten ze daar. Onverijdelde chippendales. Er moet een vrouw de baas zijn geweest ten tijde van de sollicitatie rondes want alleen een vrouw zou Brad Pitt, Johnny Depp en Jude Law brandjes laten blussen.
Maar ik dwaal af (vind je het gek?), met enige regelmaat brak er een fluitconcert los als ik langs paradeerde, of moet ik zeggen alwéér langs paradeerde? Mijn hartje ging daar sneller van kloppen en nu nog.

De brandweerman deed het ook altijd erg goed als orfasme! Oftewel orgasme-fantasietje. Als ik lag te sexen zag ik het helemaal voor me: terwijl ik in mijn Hunkemöller kerstlingerie een omgevallen waxinelichtje uitblaas, beukt de “pompier” de deur in. Door de rook van het waxinelichtje zie ik in eerste instantie niet welke god mij komt redden. Tot hij me in zijn (met roet en zweet besmeurde) armen wegdraagt richting de centrifugerende wasmachine. De sprinkler installatie springt aan, mijn kerstlingerie wordt doorzichtig…Show me your hose, fireboy! (Vriendje van onder de dekens: huh?? zei je wat?”)

Maar sinds ik vanmorgen in de trein zat met een piloot, moet mijn brandweerman vechten om mij te mogen bekoren. Want oh man wat zag die piloot er goed uit!
Nu weet ik dat het onbeleefd is om onbekenden ongegeneerd aan te staren, maar die piloot ging bijna uitstappen. We waren bijna bij Schiphol. Dus ik staarde. Ik staarde tot er slijtage plekken op zijn pak verschenen, of op mijn ogen? Bijna Schiphol. Staar. We zaten al in de tunnel… Staar. Het licht van het perron was al zichtbaar, ik staarde uit alle macht. De trein stopte, de deuren gingen open, en weer dicht…en de piloot stond nog steeds in de trein. Wat was dit? Een wanna-be piloot? Een piloot met faalangst? Een piloot die liever van treinreizen houd? Een veredelde NS conducteur in een piloten pak?! Acuut ben ik gestopt met staren. Brandweermannen, zijn echt helemaal mijn ding.

Jul14

Sex&Soccer

Posted on by
Sex&Soccer

Er is maar 1 onderwerp waar wij vrouwen niet over mee kunnen praten. Want wees nou reëel wij kunnen o-ver-al over mee praten toch?
Nou… let me bring you the bad news, wij vrouwen zijn een bedroevende gesprekspartner wat voetbal betreft. Misschien ligt het aan het feit dat we spontaan in de poets-en-ren modus schieten als we ook maar iets op tv zien wat op voetbal lijkt en langer dan 10 seconden in beeld blijft. Uhm moest er niet nog dringend stofgezogen worden in de kelder?

Met als gevolg dat we dus nooit en te nimmer mee kunnen praten als het gespreksonderwerp verandert naar voetbal… Zodra het wel en wee van de voetbalwedstrijden besproken word zitten wij op de bank. Tussen de andere spelers die eigenlijk ook niet kunnen spelen of snappen waar voetbal om draait. Staand langs het veld vragen zij zich, net als wij vrouwen, af waarom zij nou nooit eens mee mogen spelen, waarom zij buitenspel staan zodra het om voetbal gaat.

Je kent het gevoel wel, sta je gezellig in de kroeg, iedereen praat met elkaar en BENG daar is die ene cruciale vraag “heyjuh heb jij nog Ajax-Feyenoord gezien?” Gelijk ligt elk gesprek plat, de mannen komen in eens van alle kanten en verdringen zich om mee te mogen praten. En wat gebeurt er met ons vrouwen? Wij staan daar met open mond…Want hier weten we echt niets over. En al zou je er nog over mee kunnen praten, het lijkt wel niet gewaardeerd te worden. Het is gewoon not-done om als vrouw een bijster intelligente opmerking te maken over voetbal. Daar raken mannen van in de war!

Toch was ik enorm happy toen de Glamour tijdens het WK met een top 10 “doe-je-man-versteld-staan-met-deze-voetbal-weetjes” kwam. Het goede nieuws is, manlief word héél enthousiast als je je voetbalkennis gaat communiceren, het slechte nieuws is; het werkt niet als jij een onsamenhangend verhaal hebt. “Uh wist je dat Kalou de best betaalde voetballer is? En dat Frankrijk het meest “gekleurde” team heeft, dat Cruiff..blablabla…” Je ziet het gebeuren waar je bij zit: Zijn pupillen verwijdden, de ademhaling versnelt en dan komt het besef: jij vrouw, jij niets van voetbal mag weten. Kortom, “Nee dat wist ik niet, maar ik zit nu even dít te kijken schat”. Weg aandacht, weg voetstuk, weg Glamour…Wat heb ik aan zoiets?

Weet je welke combi van vrouwen en voetbal wél werkt? Vrouwen in lingerie die voetballen in de rust van de wedstrijd. De ultieme combi is dus sex&soccer!
Dus voetbalvrouwen let op! Behoud de aandacht van je man met de voetbal-kamasutra! Pikante standjes, vernoemd naar bekende voetballers, uit te voeren met lingerie, bal, scheenbeschermers en kunstgras…. Kijk! Dan heb je aandacht!
Wat dacht je van De Kluivert? Laat je overmeesteren, aan je kluiven en ja, een beetje slaan mag. Doe het lekker snel met de Van de Vaart, speel voor coach met een blinddoek bij De Blind. En voor de zeer pikante dames onder ons, doe de De Boer: met z’n 2-en is alles leuker! Dus dames laat je niet op de bank zetten, geef hem een rode kaart, en volg hem naar de kleedkamers met je voetbal-kamasutra onder de arm…Geschorst voor 10 wedstrijden! En nou douchen jij!

Jun16

Girl Girl

Posted on by
Girl Girl

Je gaat er toch vanuit dat elke normale of experimentele seks op geheel vrijwillige basis gebeurt. Zat standjes om uit te proberen met je vriendje-lief, zat apparatuur om in allerlei lichaamsholtes te stoppen op geheel vrijwillige basis. Maar het zal je toch maar overkomen dat die ene life changing experience niet geheel vrijwillig gebeurd…

Mijn eerste girl-girl kiss ging niet vrijwillig, het was zoenen of laten zien dat je een “very bad and underestimated -actress” was, zoals mijn “Amerikaanse” toneelleraar dat prachtig verwoordde. Hij was het type “I tell you what to do, or you’ll have to sleep your way into Hollywood”. Grootspraak voor deze man uit Krommenie. En zo kwam het dat ik tijdens een potje volleyball (teambuilding) compleet met de grond gelijk gemaakt werd door mister Oscar omdat ik de bal miste, ik had “a lack of goals in your life, no drive to succeed”. Of die nou echt zo heette of dat hij alleen verwees naar een zeker beeldje dat groter is dan zijn gevoel voor menselijkheid is mij tot op heden nog steeds een raadsel.
Hij had een zekere voorliefde voor duistere improvisatie spellen. De meest vreemde, perverse en lugubere scenario’s werden door ons gespeelt onder zijn toeziend oog. Man-vrouw spellen werden opgeleukt met wat lichamelijk contact, knuffel hier, wat passie daar, een kus op de wang. Het compleet uitspelen van een scène van een vrouw die thuis komt en haar partner dood in bad aantreft met een opblaaspop was tot daar aan toe.
Maar het spelen van een scène van 2 lesbische vrouwen waarvan er een ontdekte dat ze verliefd was geworden op haar eigen zoon (en daar; ik citeer “smashing sex” mee had gehad) ging mij toch echt te ver. Je kunt je mijn gezicht voorstellen toen de keuze op mij viel; professioneel blijven Dharma.

De dingen die je je dan gaat afvragen; hoe doet een lesbische vrouw? Beweegt ze anders? Praat ze anders? Wat zijn de beweegredenen tot zo’n daad? Ik zeg, ze werd aangespoord door ene Oscar, maar dat even ter zijde. Ik besloot dat ik “gewoon” zou doen.
Maar het ging al mis na mijn binnenkomst, ik knuffel “mijn vrouw” en we werden al meteen onderbroken door mister Pervert Oscar (als ie al zo’n beeldje heeft wil ik graag weten wat ie ermee doet in t weekend). De knuffel, zoals hij het zei, ging niet goed. Of het over kon, graag met kus. Op de mond. En kan het ook met tong? En een beetje door haar haar woelen graag, en niet zo geschokt kijken, doe niet zo truttig! Zal ik er maar meteen bovenop duiken Pervert Oscar?Mijn eerste gedachte ging uit naar mijn vriend, wat zou hij hiervan zou vinden? Ik trok de conclusie dat het drama groter zou zijn als ik een andere man zou hebben gezoend. Dus ik gokte het erop, kwam binnen, kuste haar en woelde wat door haar haar. Onder andere omstandigheden was dit een life changing experience geweest, of op z’n minst zou het je aan het twijfelen brengen over je geaardheid. Maar met Pervert Oscar en 20 andere studenten die je op de “lip” zitten te kijken, ging mijn eerste girl-girl kiss in een flits aan mij voorbij. Onvrijwillig, publiekelijk, zakelijk.

Feb28

Tygo

Posted on by
Tygo

Daar sta ik dan, met een plantenspuit in mijn handen James Bond na te doen voor 3 strenge juryleden en een camera. Terwijl ik 3x ‘schiet’ richting de camera besluit ik dit niet meer te doen. Geen audities meer voor programma’s waarin alleen maar wannabe’s mee doen. De wandelgangen waar de opnames plaatsvonden bevestigden dit beeld alleen maar: mensen die enorm wijs liepen te doen, zuchten ‘jemig, wedden dat Arie nooit zo lang hoeft te wachten?’ (vertrouw mij: dat doet ie wel), ‘is er hier niets te vreten?’ (trust me: nee, pas als jij de 2e Katja Schuurman bent krijg jij koekjes) en dan vergeet ik nog bijna de mensen die denken dat als ze hun tieten laten zien aan Filemon ze ‘eeeech wel door de audisies heen kommen’. Als ik later het programma “Lama gezocht” bekijk op tv en de recensies in de krant lees (tenenkrommende humor, waardeloos programma, Lama gezocht sucks) staat mijn besluit echt vast…dit…nooit…meer en nu hopen dat ik niet (herkenbaar) in beeld kom. Na de auditierondes op tv nauwlettend te hebben gevolgd (ben ik dat daar op de achtergrond?). Besluit ik voorzichtig de website te checken. Maar daar zakte mijn gevoel voor humor tot een dieptepunt. “Jezelf niet gezien op tv? Zoek dan hier je auditie op!”. Waaaaaaaat?? Mij bijna op tv vernederen is niet genoeg? Het moet ook nog via internet? Als door een wonder blijkt mijn filmpje defect, godzijdank…Het dieptepunt uit mijn wanna-be-actrice-carriere blijft de wereld bespaart.

Maar mijn hoogtepunt als figurant-wanne-be-actrice helaas ook. Het was in 2005, toen ik een acteerworkshop kreeg van Tygo G., Peer M. (bommetje!) en Egbert-Jan W. Nadat ik uuuren mijn borsten in de meest Tygo-gunstige positie had gelegd, mijn make-up duizend keer had gecheckt en mijn complete kledingkast had doorgepast, was ik er klaar voor. Opzij wanne-be’s! Here comes the queen of acting! Maar the queen of acting was behoorlijk geïntimeerd door Peer, Egbert en vooral door Tygo… Terwijl de wannabe’s het dak eraf acteerden, hield ik het bij zwoel knipperen met mijn wimpers en o.k. wat voorzichtig acteren. Na wat ‘groeps-acteren’ mochten we nu echte stukjes spelen met Tygo, Peer en Egbert. Om en om. En Peer bepaalde met wie je mocht acteren. Dit was mijn kans! Ik wilde Tygo en ik kreeg Tygo… Ik mocht Tygo gaan verleiden. Ik en Tygo hadden een relatie en ik ging zijn vriendin dumpen waar Tygo bij stond. Maar de scène hebben we nooit uitgespeeld. Ik heupwiegde Tygo’s kant op, knipperde zwoel (zoals jullie inmiddels begrijpen, daar ben ik héél goed in) en vleide mij bij Tygo op schoot. Ik was bloed nerveus en Tygo ook…Tygo werd met de minuut nerveuzer, en “kleine” Tygo ook…En zo gebeurde het dat Tygo, zo rood als een tomaat, uit zijn rol viel en tegen mij stamelde “ meisje, je moet nu echt van mijn schoot af”. Egbert-Jan viel van zijn stoel van het lachen, Peer vond het ongehoord, Tygo sloeg zijn benen over elkaar en ik? Ik glunderde van trots! Doe daar maar eens na wanna-be’s!